Tuberculose, ook gewoon TBC genoemd, heeft twee vormen: actieve TB en latente of inactieve TB. Actieve TB ontwikkelt zich voornamelijk in de longen bij volwassenen, maar kan ook andere delen van het lichaam aantasten. Bij zuigelingen en kleine kinderen komt verspreide actieve tuberculose vaker voor, waardoor veel lichaamssystemen tegelijk worden getroffen en het kind mogelijk levensgevaarlijk is.
symptomen
Iemand met latente tuberculose is besmet met de bacterie Mycobacterium tuberculosis of Mtb, maar vertoont geen symptomen en is niet besmettelijk. Voor mensen met actieve tbc kunnen de symptomen zijn: chronische hoest, bloed ophoesten, pijn op de borst, koorts, vermoeidheid, gewichtsverlies, verlies van eetlust, koude rillingen en nachtelijk zweten. Als tuberculose bepaalde organen aantast, kunnen specifieke symptomen optreden, zoals gewrichtspijn, beenverlamming, rugpijn, bloed in de urine, pijnlijk urineren, hoofdpijn of misselijkheid. Bij gedissemineerde tuberculose wordt het hele lichaam aangetast en treden de symptomen op in verschillende organen en systemen tegelijkertijd.
Mechanisme
Latente tuberculose treedt op wanneer een geïnfecteerde persoon een immuunreactie ontwikkelt die de bacteriën in de longen afschermt met behulp van structuren die granulomen worden genoemd. Granulomen kunnen de bacteriën en geïnfecteerde cellen gedurende lange tijd bevatten. Als de bacteriën in de granulomen niet doodgaan, kunnen ze jaren later ontsnappen, waardoor de ziekte in de actieve fase komt. Bij actieve tuberculose vormen de vrijgekomen bacteriën zakjes in de longen en planten zich snel voort. Als een actieve tuberculose-infectie zich verspreidt in het bloed, kan het zich verplaatsen naar verschillende delen van het lichaam, waardoor gedissemineerde tuberculose wordt veroorzaakt.
Progressie
Slechts 10 procent van de mensen met latente tuberculose zal actieve tuberculose ontwikkelen, legt het National Institute of Allergy and Infectious Diseases uit. Soms duurt de ontwikkeling van actieve tuberculose jaren, maar bij de meeste mensen is de kans op het ontwikkelen van actieve tuberculose het hoogst in het eerste jaar na infectie. Personen met HIV hebben meer kans om actieve tuberculose te ontwikkelen
Diagnose
De enige manieren om een inactieve tuberculose-infectie te diagnosticeren zijn via een bloedtest of huidtest. De tuberculinehuidtest, ook wel de Mantoux-test genoemd, kan vals-positieve of fout-negatieve resultaten opleveren, dus er worden vaak vervolgtesten gegeven. Bloedonderzoeken, die nauwkeuriger zijn dan huidtesten, meten de reactie van antilichamen in het bloed tegen het tuberculoseantigeen. Actieve tuberculose kan worden gediagnosticeerd door een combinatie van huid- of bloedtest en een observatie van symptomen die duiden op de aanwezigheid van de ziekte. Indien nodig kunnen thoraxfoto's of andere scans worden gebruikt om naar de longen te kijken voor diagnose. Laboratoriumtests op secreties uit de maag of longen kunnen ook worden uitgevoerd.
Behandeling
Behandeling voor inactieve tuberculose wordt meestal gegeven in de vorm van isoniazid, of INH, een medicijn dat gedurende zes tot negen maanden moet worden ingenomen om de bacteriën volledig te vernietigen. Een actieve infectie wordt gewoonlijk behandeld met een combinatie van de vier geneesmiddelen isoniazide, rifampine, pyrazinamide en ethambutol. Deze moeten voor maximaal een jaar worden ingenomen om effectief te zijn tegen de ziekte. In sommige gevallen, als de tuberculose een geneesmiddelresistente stam is, moet de behandeling dagelijks gedurende maximaal twee jaar worden voortgezet.
