Non-verbale communicatie omvat tal van elementen, zoals gebaren, intonatie, nabijheid, volume, woordkeuze, oogcontact en vele anderen. Andrews University zegt dat non-verbale berichten dienen voor het herhalen, accentueren, aanvullen, reguleren of vervangen van een verbaal bericht. Verschillende culturen vertrouwen op ongelijksoortige systemen van non-verbale communicatie, waardoor misverstanden en faux-pasjes vaak voorkomen.
Gezichtsuitdrukkingen
De gezichtsuitdrukkingen die u tijdens de communicatie gebruikt, beïnvloeden de manier waarop de luisteraar uw betekenis interpreteert. Extreme gezichtsuitdrukkingen, zoals die op woede of geluk duiden, geven aan dat je duidelijke gevoelens hebt over je onderwerp. Minder voor de hand liggende gezichtsuitdrukkingen, zoals een lichte wenkbrauw optillen of uw gezicht scrunchen, kunnen verschillende betekenissen hebben, afhankelijk van de context. Als u bijvoorbeeld tijdens een gesprek uw gezicht dichtklapt, kan de andere persoon denken dat u iets onaangenaam vindt aan het onderwerp. Als je je gezicht openklapt terwijl er geen gesprek gaande is, kan een waarnemer denken dat je niet tevreden bent met iets in de buurt, zoals een geur.
Lichaamshouding
Hoe en waar u staat, is een belangrijk element van non-verbale communicatie. Het neigen naar een spreker wijst bijvoorbeeld op intense belangstelling. Regelmatig wegkijken van de spreker duidt op desinteresse of ongeduld. De betekenis van verschillende lichaamshoudingen en posities verschilt per cultuur, volgens Andrews University. In Thailand bijvoorbeeld, is iemand aanstoot geven aan de zolen van je voeten. Slungelig of overhangend is respectloos in Noord-Europese culturen. In Turkije is het onbeleefd om je handen in je zakken te steken.
Gebaren
Elke cultuur heeft handbewegingen en gebaren die specifieke betekenissen overbrengen, volgens Andrews University. Sommige handbewegingen zijn onschadelijk in de ene cultuur, maar agressief of beledigend in de andere. Mensen in sommige culturen, zoals de Verenigde Staten, gebruiken bijvoorbeeld hun wijsvingers om te wijzen. Maar in veel Aziatische culturen is wijzen met de vingers onbeleefd.
paralanguage
Paralanguage is het cultuurspecifieke stilistische element dat mensen gebruiken tijdens het spreken. Andrews University breidt paralanguage uit in drie groepen: vocale karakteriseerders, vocale qualifiers en vocale segregates. Vocal characterizers omvatten dingen zoals gapen, lachen, huilen en kreunen, die betekenissen aan een publiek overbrengen. Vocale qualifiers bevatten elementen zoals toon, tempo, ritme, toonhoogte en volume. Snel spreken en op een hoge toonhoogte duidt bijvoorbeeld op opwinding in veel culturen. Vocal segregates bevatten geluiden zoals "uh-uh" of "mmmm", geluiden die boodschappen over interne gevoelens overbrengen, zoals afwijkende meningen of plezier.
