Pulsoximeters zijn apparaten die worden gebruikt om indirect de hoeveelheid zuurstof in het bloed te meten door een hoeveelheid te meten die bekend staat als zuurstofverzadiging of SpO2. SpO2 is een maat voor het percentage hemoglobinemoleculen dat aan zuurstof is gebonden. Hemoglobine, het primaire zuurstofdragende eiwit in het bloed, verandert van kleur wanneer het wordt gebonden aan zuurstof. Door sensoren te gebruiken die de kleurveranderingen in het bloed detecteren als gevolg van de verplaatsing van aan zuurstof gebonden hemoglobine, kunnen pulsoximeters de hoeveelheid zuurstof in het bloed bepalen, wat handig is voor het meten van de ademhalingsfunctie van een patiënt.
Stap 1
Lokaliseer de SpO2-waarde. Deze waarde is te vinden op de digitale uitlezing van de pulsoximeter en wordt gegeven als een percentage, vaak tussen 90 en 100 procent. De exacte locatie kan variëren, afhankelijk van het type oximeter dat wordt gebruikt. Sommige pulsoximeters hebben ook een balk die de signaalsterkte aangeeft, wat een meting is van de intensiteit van het signaal dat de sensor genereert; een hoge signaalsterkte is minder gevoelig voor fouten. Normaal gesproken hebben patiënten een SpO2-gehalte tussen 96 en 99 procent, volgens Konica Minolta Sensory Incorporated. Niveaus lager dan 90 procent zijn over het algemeen indicatief voor acuut respiratoir falen. Het normale bereik kan echter variëren van patiënt tot patiënt; patiënten met chronische aandoeningen aan de luchtwegen kunnen een SpO2-niveau hebben van minder dan 90 procent zonder een acuut ademhalingsprobleem.
Stap 2
Identificeer de hartslag. Pulsoximeters meten typisch de pulsfrequentie van een patiënt naast zijn zuurstofsaturatie. De puls wordt weergegeven als een getal van twee of drie cijfers, normaal tussen 60 en 100 bij een volwassene en hoger bij baby's en kinderen. Het wordt vaak weergegeven in combinatie met een hartvorm of de letters BPM, wat staat voor beats per minuut.
Stap 3
Lokaliseer andere metingen op het scherm. Sommige pulsoximeters, zoals de R-serie van Zoll, tonen ook het ECG en plethysmogram van een patiënt. Het ECG, dat de elektrische activiteit meet die het hart genereert tijdens het kloppen, kan worden gebruikt om de hartfunctie te controleren en aritmieën te identificeren. Een plethysomogram daarentegen toont de veranderingen in de hoeveelheid zuurstof in het bloed die bij elke puls optreedt. Deze pulsoximeters zijn over het algemeen niet beschikbaar voor thuisgebruik.
Tips
- De instelling van de pulsoximeter voor hoge en lage meetwaarden kan over het algemeen thuis worden gewijzigd. Wijzig de instellingen niet tenzij uw arts dat voorstelt. Als de pulsoxymetersonde, die rond de vinger of teen van de patiënt past, los zit of valt, is de meting onnauwkeurig. Hoewel u het alarm van de monitor tijdelijk kunt dempen, is het een goed idee om het alarm gewoon in te schakelen, zodat u weet wanneer de hartslag of het zuurstofverzadigingsniveau onder normaal daalt.
