Koolzuurhoudend water is vaak onderwerp geweest van het voortdurende debat over zijn vermogen om het vetverbrandingsproces te belemmeren. De koolzuurvorming in koolzuurhoudende dranken is koolstofdioxide of CO2, dat tijdens het productieproces synthetisch wordt toegevoegd. Deze extra koolzuur kan goed smaken, maar het wordt vaak gezien als de slechterik in onze oorlog tegen vet.
Vetverbranding en carbonatatie
Koolzuurhoudend water belemmert niet het vermogen van het lichaam om vet effectief te verbranden. Vet wordt opgeslagen in de vorm van triglyceriden in de vetcel. Deze triglyceriden worden afgebroken en omgezet in de brandstof voor ons lichaam, bekend als adenosinetrifosfaat of ATP, en vervolgens in de cel gebruikt voor energieproductie. De kooldioxide in het koolzuurhoudende water bereikt het cellulaire niveau niet om het vetverbrandingsproces te kunnen verstoren.
Het lot van kooldioxide in koolzuurhoudend water
Wanneer we koolzuurhoudend water innemen, vult onze maag zich op met een combinatie van water en kleine belletjes die vrijkomen uit het water om het koolstofdioxidegas dat is toegevoegd, te verdrijven. Dit betekent dat in onze maag, we een opeenhoping van gas ervaren dat uit het lichaam door de slokdarm of door het lagere spijsverteringskanaal wordt geduwd. Het gas verlaat het lichaam en wordt niet opgenomen in de bloedstroom.
Onvermogen om de vetcellen te bereiken
Alle voedingsstoffen die we binnenkrijgen worden geabsorbeerd door ons darmkanaal. In de darmen zijn er fysieke barrières genaamd de villi en micrcovilli, die de voedingsstoffen en elementen selecteren die onze bloedsomloop en uiteindelijk onze cellen zullen binnendringen. Deze barrière is fysiek niet in staat om koolstofdioxide door te laten vanwege het onvermogen van ons lichaam om koolstofdioxide te herkennen als een essentiële voedingsstof. Er is geen transportmechanisme om koolstofdioxide het vet te laten bereiken dat wordt verbrand.
De oorsprong van deze theorie
De theorie van de remming van vetverbranding door de consumptie van koolzuurhoudend water heeft zijn wortels in fotosynthese. Planten kunnen kooldioxide en water met behulp van zonlicht in glucose veranderen. Hoge glucosespiegels in de bloedbaan activeren de afgifte van insuline, waardoor de opslag van vet toeneemt en vet wordt verbrand. We hebben niet het vermogen om fotosynthese te maken en glucose te creëren uit kooldioxide-achtige planten, wat deze theorie volledig weerlegt.
