Diagnose van MS is een complex proces met een aantal stappen. Het diagnostische proces bestaat uit een gedetailleerde geschiedenis van alle neurologische veranderingen door de patiënt, een neurologisch onderzoek door een neuroloog of MS-specialist, testen met behulp van magnetische resonantie beeldvorming (MRI) en een bloedtest.
Er is geen enkele diagnostische methode, bloedtest of MRI-afbeelding die de definitieve diagnose zou vaststellen of betwisten. Hoewel MRI-testen ons in staat stelt om patiënten eerder te diagnosticeren, wordt de diagnose nooit gesteld op basis van alleen MRI-veranderingen.
Patiëntengeschiedenis
Het diagnostische proces begint met een gedetailleerd rapport van alle neurologische gebeurtenissen die in het verleden zijn gebeurd. Patiënten wordt gevraagd om een chronologische geschiedenis te geven, te beginnen met de vroegste gebeurtenis, met een beschrijving van de exacte veranderingen die zij voelden. De symptomen moeten minstens 24 uur aanhouden om als een MS-activiteit te worden beschouwd.
Belangrijke aanvullende details van elk symptoom zijn het type begin (plotseling of geleidelijk), type verbetering (volledig of gedeeltelijk) en duur van het evenement in dagen of weken. Het vaststellen van een patroon van de ziekteactiviteit en rustperiodes (terugvallen en remissies) of geleidelijke verslechtering (progressie) kan alleen volledig zijn door een grondige, gedetailleerde geschiedenis te vertellen.
Neurologisch onderzoek
Het neurologisch onderzoek vertaalt symptomen van patiënten in objectieve bevindingen van veranderde functie. Het is een cruciaal onderdeel van de diagnose en vereist samenwerking en inspanning van patiënten. Dit examen test verschillende delen van het zenuwstelsel: visie, kracht en functie van verschillende gezichtsspieren, kracht en functie van alle vier extremiteiten (inclusief fijne motorbewegingen) en het vermogen om verschillende sensaties te voelen, zoals licht of scherpe aanraking, temperatuur en de positie van vingers en tenen.
Balans wordt meestal getest door verschillende looptaken uit te voeren (d.w.z. een rechte lijn lopen waarbij tenen en hielen elkaar raken). Het loopvermogen wordt getest door een 25 voet lange snelheidsgang uit te voeren en ook op hakken en tenen te lopen.
Beeldvormingstests
Beeldvormingstests met MRI stellen ons in staat MS-diagnoses sneller en met een hogere precisie te maken. De nieuwste diagnostische criteria voor MS omvatten MRI als een cruciaal onderdeel van het diagnostische proces.
MRI gebruikt grote magnetische velden en radiogolven om een gedetailleerd beeld te creëren van de hersenen en het ruggenmerg van een patiënt. Het is een pijnloze procedure, maar vereist absoluut geen beweging. Het is ook bekend om nogal luide geluiden geproduceerd door de machine, maar ruisonderdrukkende hoofdtelefoons en muziek zijn meestal beschikbaar. De imaging-tests voor MS duren tussen één en twee uur.
De MRI produceert beelden van de hersenen en het ruggenmerg, waarbij laesies verschijnen als witte vlekken. Omdat veel verschillende ziekten laesies in de hersenen kunnen veroorzaken, worden alleen laesies van bepaalde groottes, vormen en posities beschouwd als veroorzaakt door MS.
Contrasterende kleurstof helpt om actieve of nieuwe laesies te ontdekken. Actief ontstoken MS-laesies kunnen de kleurstof absorberen en lijken te schijnen op een MRI. De verbetering kan tot drie maanden duren, waarna de ontsteking verdwijnt en de laesie een litteken vormt, dat nog steeds zichtbaar is op de MRI.
Lumbaalpunctie
Een wervelkolomtap is een andere procedure die wordt gebruikt in het diagnostische proces, hoewel nu met een enigszins afgenomen frequentie vanwege de voorkeur van MRI's. Een spinale kraan bemonstert hersenvocht, vloeistof aanwezig in de hersenkamers en het ruggenmergkanaal. Specifiek bij MS is de aanwezigheid van speciale antilichaammarkers, oligoklonale banden, indicatoren voor ontsteking in de hersenen en het ruggenmerg.
Een wervelkolomtap is een kleine invasieve ingreep die sterk lijkt op de epidurale anesthesie die werd gebruikt tijdens de bevalling. De patiënt wordt geplaatst in een zittende of liggende positie met de kin zo dicht mogelijk bij de borst. Dit zorgt voor ruimte tussen de botten aan de achterkant om te openen voor naaldplaatsing. Nadat het gebied is verdoofd met lokaal anestheticum, wordt een spinale naald geplaatst en wordt een vloeistofmonster verkregen. Stil blijven en de juiste positie behouden is cruciaal voor een succesvolle wervelkolomaftakking.
Na de procedure worden patiënten meestal gedurende een korte periode geobserveerd om er zeker van te zijn dat er geen verdere complicaties zijn. Milde rugpijn en hoofdpijn kunnen worden ervaren na een spinale tik. Hoofdpijn verschijnt meestal tijdens het zitten of staan en verdwijnt snel na het liggen. Het wordt veroorzaakt door een tijdelijke verandering in druk na verwijdering van het ruggenmergvocht. Het is ongemakkelijk, maar niet gevaarlijk en verdwijnt meestal na een paar dagen rust. Cafeïnevrije dranken worden aanbevolen om hoofdpijn na de tap te verlichten.
Bloedtesten
Zoals eerder vermeld, is er geen bloedtest die specifiek wordt gebruikt om MS-diagnose vast te stellen. Bloedonderzoeken die routinematig worden gebruikt, worden uitgevoerd om ziekten te testen en uit te sluiten die MS kunnen nabootsen en vergelijkbare symptomen en laesies op een MRI kunnen veroorzaken. Gewoonlijk uitgevoerde bloedonderzoeken omvatten schildklierfunctietesten, meting van vitamine B12- en folaatniveaus, evenals tests voor reumatologische ziekten, zoals lupus, syndroom van Sjögren en anderen.
Vitamine D-niveau wordt ook vaak getest door de meeste, zo niet alle MS-neurologen. De huidige praktijk is om de niveaus te testen en supplementen te gebruiken om de normale tot hoge niveaus van vitamine D te behouden.
