Recycling, met name van kunststoffen, is in de jaren na het begin van grote gemeentelijke programma's in volle ontwikkeling. Die eerste dagen werden geplaagd door vragen over de levensvatbaarheid van dergelijke programma's, en velen vroegen zich af of het milieueffect van het recyclageproces zelf schadelijker voor het milieu was dan het maken van nieuwe producten en het toelaten dat de oude producten de stortplaatsen tanken. Of de scepsis was gebaseerd op kosten, participatie of milieueffecten, de sector heeft in de loop van de jaren enkele moeilijke vragen moeten beantwoorden.
Overmatig
Het is een veel voorkomende misvatting dat recyclingcentra met winstoogmerk het grootste deel van de initiatieven financieren die zijn bedoeld om recycling van kunststoffen te bevorderen, volgens het Ecology Center, een non-profit denktank uit 1969. Als het waar is, zou het een perfecte synergie zijn van de vrije markt en het algemeen welzijn. Bedrijven, in dit geval recyclingbedrijven, kunnen een dollar verdienen terwijl ze het algemeen belang dienen. Helaas is dat volgens het Ecologisch Centrum niet het geval. Het grootste deel van de reclame- en lobbydollars komt niet van de recyclingindustrie, maar van de grondstoffabrikanten. De industrie die nieuwe grondstoffen maakt voor nieuw plastic, is de grootste promotor van recycling. Het is geld dat wordt uitgegeven, zegt het Ecologisch Centrum, om het stigma van kunststoffen te verwijderen, zodat consumenten kopen zonder schuldgevoelens, waardoor nog meer in de afvalstroom terechtkomt. Helaas wordt niet al het plastic gerecycleerd, maar is er weinig biologisch afbreekbaar en neemt het plasticverbruik elk jaar toe.
veranderlijkheid
Het ideale recyclingprogramma zou een gesloten kringloop zijn. Glazen flessen en aluminium blikjes worden bijvoorbeeld gerecycled tot meer glazen flessen en aluminium blikjes. Dat is echter niet wat er gebeurt met het grootste deel van gerecycleerde kunststoffen. Hars nummers 1 en 2 zijn over het algemeen niet gemaakt in meer flessen drank. In plaats daarvan worden ze polyester vezels die worden gebruikt in tapijten en kleding, of de hard plastic meubels die worden gebruikt op patio's over de hele wereld die meestal worden verzonden naar de vuilstort aan het einde van hun bruikbare leven. Het probleem wordt "downcycling" genoemd, wat de levenscyclus van een product beschrijft, gaande van een meer recyclebaar product tot een minder recycleerbaar product.
downcyclen
Mensen in de Verenigde Staten recyclen 7,1 procent van het plasticverbruik in 2008, volgens de meest recente gegevens van de Amerikaanse Environmental Protection Agency. Een deel van het probleem zit in de variatie in kunststofhars. Harsnummers geven het type plastic aan dat in de container wordt gebruikt. Ze worden afgedrukt op plastic containers binnen het symbool "chasing arrows". Harsnummers 1 en 2 vormen het grootste deel van de water- en frisdrankflessen die elk jaar worden geconsumeerd. Deze harsen zijn gemakkelijk te recyclen en er is een sterke post-consumer afvalmarkt voor de gerecycleerde pellets die producten gaan maken zoals tapijtvezels, plastic meubels en meer plastic flessen. Omgekeerd is de markt voor nummers 3 tot en met 7 in vergelijking klein. De kosten die gepaard gaan met de verwerking van deze producten in vergelijking met het rendement van een matige secundaire markt, zorgen ervoor dat veel gemeentelijke recyclingprogramma's deze items weigeren, waardoor ze vaak rechtstreeks naar de vuilnisbelt worden gestuurd.
