Progressieve spierzwakte, spierafbraak, verlies van coördinatie, evenwichtsproblemen en loopproblemen zijn kenmerken van een aantal ziekten. Deze tekenen en symptomen kunnen voortkomen uit elke aandoening die de spierfunctie verstoort, of deze de spieren zelf beschadigt of de zenuwimpulsen onderbreekt die de spierbeweging regelen. Daarom kunnen aandoeningen die soortgelijke symptomen lijken te veroorzaken, zoals de spierdystrofie en multiple sclerose, volledig verschillende onderliggende oorzaken hebben. Bovendien kan de behandeling van deze aandoeningen radicaal anders zijn.
Oorzaken
Multiple sclerose treedt op wanneer uw immuunsysteem de zenuwcellen in uw hersenen en ruggenmerg aanvalt. De schade die het gevolg is van deze auto-immuunactiviteit kan leiden tot problemen met het zicht, de stoelgang, de blaas, de sensatie en de spierfunctie. Het is niet duidelijk wat je immuunsysteem aanvankelijk stimuleert om je zenuwcellen aan te vallen.
Spierdystrofieën - Duchenne, Becker, ledematengordel en anderen - zijn erfelijke aandoeningen die leiden tot afwijkingen van specifieke eiwitten in uw spiercellen. In de loop van de tijd veroorzaken deze defecte eiwitten progressief verlies van spierfunctie. In tegenstelling tot multiple sclerose beschadigt spierdystrofie de zenuwen in uw centrale zenuwstelsel niet. Mensen met spierdystrofie hebben vaak hormonale en metabole afwijkingen, zoals lage testosteronniveaus en insulineresistentie.
Diagnostische methoden
Volgens een recensie uit 2011 in de "Annals of Neurology" kan multiple sclerose worden gediagnosticeerd op basis van uw symptomen en lichamelijk onderzoek. Als u neurologische problemen heeft die zich in de loop van de tijd ontwikkelen en waarbij meer dan één lichaamsregio betrokken is - artsen gebruiken de termen "tijdig verspreiden" en "verspreiden in de ruimte" - u kunt multiple sclerose hebben. Magnetische resonantie beeldvorming en vloeistof uit uw wervelkolom kunnen worden gebruikt om uw diagnose te bevestigen.
Net als multiple sclerose kunnen spierdystrofieën vaak worden gediagnosticeerd op basis van uw symptomen en lichamelijke bevindingen. Elektrische studies om de spierfunctie te evalueren, bloedtesten om spierbeschadiging te detecteren en spierbiopten zijn de tests die artsen gewoonlijk gebruiken om een diagnose van spierdystrofie te bevestigen.
behandelingen
Een aantal behandelingen is beschikbaar voor mensen met multiple sclerose, waarvan de meeste zijn ontworpen om een overactief immuunsysteem te kalmeren. Volgens een beoordeling uit 2012 in "Neurologische aandoeningen", zijn enkele van de behandelingen - natalizumab (Tysabri), glatiramer (Copaxone) en fingolimod (Gilenya), bijvoorbeeld - gericht op specifieke immuuncomponenten die zenuwcellen beschadigen. Andere medicijnen zoals beta-interferon (Betaseron, Rebif) en corticosteroïden, wijzigen of onderdrukken uw algehele immuunrespons. Afhankelijk van het type multiple sclerose dat je hebt, kunnen sommige van deze behandelingen je toestaan om een relatief normale levensstijl te handhaven voor meerdere jaren.
Er zijn nog geen effectieve therapieën beschikbaar voor spierdystrofie. Dagelijkse doses corticosteroïden kunnen de sterkte en langzame progressie van sommige soorten spierdystrofie, zoals Duchenne, verbeteren. Een dergelijke behandeling zal echter het langetermijnverloop van de ziekte niet veranderen. Fysieke en ergotherapie, beugels en chirurgie helpen mensen omgaan met hun handicap. Gentherapie, waarbij de defecte genen die spierdystrofie met normale genen veroorzaken, worden vervangen, is een veelbelovend onderzoeksgebied.
tijdlijnen
Multiple sclerose en spierdystrofie kunnen aanwezig zijn in verschillende levensfasen en met verschillende niveaus van ernst. De meeste vormen van MS en bepaalde soorten spierdystrofie, zoals ledematen-dystrofie, zijn relatief mild en traag vorderen. Door de vooruitgang in de behandeling is het voor de meeste patiënten met MS mogelijk geworden om een normale levensduur te hebben.
Omgekeerd kunnen de meer ernstige vormen van multiple sclerose en spierdystrofie, zoals primaire progressieve MS en Duchenne dystrofie, binnen enkele jaren tot de dood leiden. Ademhalingsfalen als gevolg van progressieve spierzwakte is een veelvoorkomende doodsoorzaak bij mensen met spierdystrofie, hoewel hartfalen en abnormale hartritmestoornissen ook een rol kunnen spelen. Ademhalingsfalen en infecties, zoals pneumonie, kunnen bijdragen aan de dood in ernstige gevallen van MS die niet op de behandeling reageren.
Zowel MS als spierdystrofie kunnen aanwezig zijn in zowel de kindertijd als de volwassenheid. De meeste gevallen van MS beginnen echter tussen de 20 en 40 jaar, terwijl de meeste soorten spierdystrofie zich in de kindertijd of adolescentie aankondigen. In de meeste gevallen is het duidelijk om onderscheid te maken tussen multiple sclerose en spierdystrofie.
