Het hormoon insuline stimuleert lichaamsweefsels om de bloedsuikerspiegel te absorberen en verbrandt het vervolgens als brandstof of bewaar het voor later gebruik. Insulineresistentie is een aandoening waarbij het lichaam geleidelijk zijn vermogen verliest om insuline effectief te gebruiken. Ter compensatie worden overtollige hoeveelheden insuline geproduceerd en vrijgegeven in de bloedbaan. Insulineresistentie is de primaire metabole afwijking die leidt tot pre-diabetes en type 2 diabetes (T2DM). Bepaalde voedingssupplementen - zoals chroom, alfa-liponzuur, omega-3-vetzuren, zink en magnesium - kunnen helpen de insulineresistentie te verminderen, wat leidt tot een efficiënter gebruik van insuline.
chromium
Chroom is een mineraal dat het lichaam nodig heeft om vetten en koolhydraten te verwerken. Het werkt via complexe mechanismen om de effectiviteit van insuline in lichaamsweefsel te verbeteren. Een overzichtsartikel van maart 2014 "Journal of Clinical Pharmacy and Therapeutics" bundelde de resultaten van 22 studies om de effecten van chroomsuppletie op bloedsuiker- en vetniveaus bij mensen met diabetes te bepalen. Mensen die een dagelijks chroompicolinaatsupplement slikten hadden lagere nuchtere bloedsuikerspiegels, vergeleken met degenen die geen chroom namen. Bij mensen met een slechte bloedsuikerspiegel bleek dagelijkse suppletie met ten minste 200 microgram chroom de A1C te verlagen, een maat voor de bloedsuikerspiegel gedurende drie maanden. Dit effect werd waargenomen bij mensen die chroompicolinaat of biergist namen, maar niet bij mensen die chroomgist of chroomdinocysten gebruiken.
Bij het onderzoeken van de effecten van chromiumsuppletie op vetgehaltes in het bloed vonden de onderzoekers geen vermindering van totaal cholesterol of LDL, de "slechte" vorm van cholesterol. Mensen die chroompicolinaat gebruikten, ervoeren echter een significante afname van triglyceriden en verhoogde HDL, de 'goede' vorm van cholesterol.
Alfa-liponzuur
Alfa-liponzuur (ALA) is een antioxidant die van nature door het lichaam wordt aangemaakt. Net als andere antioxidanten neutraliseert ALA potentieel schadelijke stoffen, de zogenaamde vrije radicalen. Een overdaad aan vrije radicalen, bekend als oxidatieve stress, wordt verondersteld een factor te zijn in de ontwikkeling en progressie van diabetes en de bijbehorende complicaties. Sommige onderzoeken suggereren dat oxidatieve stress ook kan bijdragen aan insulineresistentie. Dit heeft geleid tot interesse in het gebruik van aanvullende ALA als een mogelijke manier om insulineresistentie tegen te gaan.
Hoewel de effectiviteit van orale ALA overtuigend bewezen moet blijven, bleek uit een klein onderzoek van acht weken in het nummer "Saudi Medical Journal" uit juni 2011 dat 300 mg ALA dagelijks de insulineresistentie en de nuchtere bloedsuikerspiegel aanzienlijk verlaagde. De auteurs merkten dat hun bevindingen consistent waren met dier- en laboratoriumexperimenten en ten minste twee andere kleine studies met mensen. Hoewel deze resultaten veelbelovend zijn, is aanvullend onderzoek nodig om te bevestigen of orale ALA gunstig is voor mensen met diabetes.
Omega-3 vetzuren
Omega-3-vetzuren - rijk aan visolie, sommige plantaardige oliën en noten - zijn vooral bekend vanwege hun rol bij de preventie van hartziekten. Dit is belangrijk omdat diabetes het risico op hart- en vaatziekten verhoogt. Bovendien werd in een artikel in december 2011, getiteld "Clinical Nutrition", waarin het onderzoek naar omega-3-vetzuren werd besproken, vermeld dat ze kunnen helpen de insulineresistentie te verminderen, hoewel sommige onderzoeken geen effect hebben gevonden. In een artikel in de Diabetologie van juli 2008 bleek bijvoorbeeld dat visoliesuppletie tijdens een twee maanden durend programma voor gewichtsverlies bij volwassenen met overgewicht leidde tot grotere verbeteringen in insulinegevoeligheid in vergelijking met degenen die het supplement niet innamen. Echter, in een artikel in december 2007 "American Journal of Clinical Nutrition" dat twee maanden dagelijkse visolie-suppletie de insulinegevoeligheid van vrouwen met T2DM niet verbeterde.
Omega-3-vetzuren hebben veel effecten in het lichaam, maar hoe ze de insulineresistentie kunnen beïnvloeden, is niet helemaal duidelijk. Omega-3's verminderen triglyceriden, onderdrukken de vetproductie in de lever en helpen het lever- en spierweefsel om vet te verbranden. Er wordt aangenomen dat deze en andere effecten mogelijk de insulinegevoeligheid kunnen verbeteren. Mensen die bloedverdunners gebruiken, moeten hun zorgverlener raadplegen voordat ze omega-3-vetzuursupplementen nemen, omdat deze de bloedingstijd kunnen verlengen.
Magnesium
Magnesium is een essentiële voedingsstof die een cruciale rol speelt in insulinesecretie en metabolisme van bloedglucose. Lage magnesiumspiegels komen vaak voor bij mensen met T2DM, vanwege een verminderde inname en verhoogd verlies via de urine. Magnesium speelt een complexe rol bij het mogelijk maken van insuline, en onvoldoende magnesium kan een bijdragende factor zijn voor insulineresistentie.
De relatie tussen magnesium en insulineresistentie werd onderzocht in een studie gepubliceerd in het oktober 2013 nummer van het tijdschrift "Nutrients." De studie omvatte 234 volwassenen met metabool syndroom, een aandoening geassocieerd met een verhoogd risico op T2DM en hartziekten. De onderzoekers ontdekten dat degenen die de grootste magnesiuminname hadden, 71 procent minder kans hadden om insulineresistentie te ervaren dan degenen met de laagste inname van magnesium. Een ander onderzoek dat in april 2003 in "Diabeteszorg" werd gepubliceerd, toonde aan dat 16 weken orale magnesiumsuppletie de insulinegevoeligheid verbeterde bij mensen met T2DM die magnesium-deficiënt waren.
Zink
Zink is een andere essentiële voedingsstof die invloed heeft op kritieke functies met betrekking tot de productie en afgifte van insuline en de effecten ervan op lichaamsweefsel. Zinktekort is geassocieerd met insulineresistentie en een verhoogde bloedsuikerspiegel. Zink werkt zowel onafhankelijk als in combinatie met insuline om de glucoseopname uit de bloedbaan in de cellen van het lichaam te bevorderen. Zink is ook noodzakelijk voor een effectieve insulineafgifte van de alvleesklier en helpt de cellen die insuline produceren beschermen tegen schade veroorzaakt door oxidatieve stress.
In een kleine studie onder obese vrouwen zonder diabetes verlaagde suppletie met 30 mg zink dagelijks de insulineresistentie, zoals gerapporteerd in het nummer van juni 2012 van 'Nutrition Research and Practice'. Een andere studie die in december 2010 werd gepubliceerd in "Metabolisch Syndroom en Verwante Stoornissen" vond ook verbeterde insulinegevoeligheid bij obese kinderen na acht weken zinksuppletie. In april 2012 rapporteerde het "Diabetology and Metabolic Syndrome" -artikel over de effecten van zinksuppletie voor diabetes de gepoolde resultaten van 25 studies, waaronder 22 bij mensen met T2DM. De onderzoekers meldden dat zinksuppletie de bloedsuikerspiegel verlaagde, hoewel insulineresistentie niet direct werd gemeten.
Volgende stappen
Een gezond eetplan, lichaamsbeweging en het verliezen van overgewicht zijn de hoekstenen van de behandeling van insulineresistentie die nog niet is gevorderd tot T2DM. Medicatie genaamd metformine (Glucophage, Fortamet, Glumetza) wordt soms ook voorgeschreven. Andere medicijnen worden vaak gebruikt voor mensen met T2DM.
De potentiële rol van voedingssupplementen voor insulineresistentiebehandeling wordt nog steeds onderzocht. Vanaf 2016 beveelt de American Diabetes Association geen voedingssupplementen aan voor de behandeling van pre-diabetes of T2DM. Veel mensen kiezen er echter voor om supplementen te gebruiken als onderdeel van hun behandelplan. Als u geïnteresseerd bent in het toevoegen van supplementen aan uw regime, praat dan met uw zorgverlener. Dit is belangrijk omdat supplementen kunnen interageren met medicijnen, waaronder diabetesmedicatie. Sommige voedingssupplementen kunnen ook potentieel gevaarlijke bijwerkingen veroorzaken. Regelmatige controle van de bloedsuikerspiegel is essentieel als u supplementen neemt samen met diabetesmedicatie. Aanpassingen in doseringen van diabetesmedicijnen kunnen noodzakelijk zijn, maar u moet nooit stoppen met het innemen van uw geneesmiddelen of de dosering wijzigen tenzij uw arts u dat vraagt.
