Ongeveer 4000 tot 5000 geboorten per jaar zijn te wijten aan kunstmatige inseminatie met donorsperma, volgens Xytex, een grote Amerikaanse spermabank. Echtparen, alleenstaande vrouwen en lesbische stellen gebruiken kunstmatige inseminatie om hun gezin te stichten. De American Society for Reproductive Medicine definieert kunstmatige inseminatie als het gebruik van een spuit om sperma van een mannelijke partner of spermadonor in de baarmoederhals of de baarmoeder van een vrouw te plaatsen om een zwangerschap te produceren.
Regeling onvruchtbaarheidsverzekering
Kunstmatige inseminatie wordt vaak gebruikt als een behandeling voor onvruchtbaarheid. Sommige staten regelen de verzekeringsdekking voor onvruchtbaarheidsbehandelingen. Volgens de American Society for Reproductive Medicine hebben de volgende 14 staten wetten waarin wordt bepaald dat werkgevers onvruchtbaarheid afdekken of een verzekering voor vruchtbaarheidsbehandeling aanbieden: Arkansas, Californië, Connecticut, Hawaii, Illinois, Maryland, Massachusetts, Montana, New Jersey, New York, Ohio , Rhode Island, Texas en West Virginia. Arkansas, Hawaii, Maryland en Texas hebben een mandaatdekking alleen voor in-vitrofertilisatie, exclusief inseminaties. Staatsreglementen hebben verschillende beperkingen en voorwaarden waaronder verzekeringen worden verstrekt, met uitzondering van sommige patiëntenpopulaties zoals lesbische stellen of alleenstaande vrouwen of die toegestane uitgaven aftoppen. Werkgevers met weinig werknemers zijn over het algemeen vrijgesteld van deze voorschriften.
Staatsverordening van spermadonors
Sommige staten reguleren het gebruik van spermadonoren, met uitzondering van bepaalde patiënten zoals homoparen of alleenstaande vrouwen van het gebruik van donorsperma of vereisen dat een arts de inseminatie uitvoert, volgens de mensenrechtencampagne. Alle 50 staten erkennen dat een anonieme spermadonor geen financiële of andere wettelijke verplichting heeft aan kinderen die met zijn sperma zijn gemaakt. Als de spermadonor bij de ontvanger bekend is, kunnen sommige staten, zoals Pennsylvania en Utah, sommige ouderlijke verantwoordelijkheden aan de spermadonor toewijzen. Colorado en New York hebben de inspanningen gesteund van bekende spermadonors die ouderlijke rechten zoeken. In Californië, Wisconsin en Ohio, als een arts de inseminatie uitvoert met een bekende donor, is de bekende donor vrijgesteld van enige wettelijke verantwoordelijkheid voor het nageslacht.
Sommige staten vereisen ook specifieke medische screening of teststappen van potentiële donoren, in aanvulling op de federale vereisten, voordat ze toestemming krijgen om sperma te doneren.
Federale verordening van spermadonors
De Food and Drug Administration vereist dat spermabanken specifieke criteria hanteren om te bepalen of iemand in aanmerking komt om sperma te doneren in het kader van zijn mandaat om de overdracht van overdraagbare ziekten te voorkomen. Een toekomstige spermadonor moet drie niveaus van screening doorstaan, waaronder een vragenlijst over de medische sociale geschiedenis, een lichamelijk onderzoek en bloedtests voor specifieke ziekten, volgens een richtsnoer dat is uitgegeven door de FDA. Alleen als wordt aangetoond dat de anonieme donor geen risicofactoren voor een ziekte heeft en geen aanwijzingen voor een actuele infectie, wordt hij geacht in aanmerking te komen voor een donatie. De FDA vereist dat sperma van anonieme donoren gedurende ten minste 180 dagen in quarantaine wordt geplaatst, in afwachting van een negatieve herhaling van de donor voordat het monster voor gebruik vrijgegeven kan worden. Federale regelgeving staat het gebruik van niet-subsidiabele bekende donoren toe in sommige speciale omstandigheden, als specifieke etikettering en andere vereisten om de ontvanger te informeren worden opgevolgd.
