Het menselijke spijsverteringskanaal functioneert om voedseldeeltjes af te breken in kleinere moleculen die het lichaam kan absorberen door de bekleding van de dunne darm. Het lichaam voert twee hoofdtypes van de spijsvertering uit; mechanische spijsvertering omvat de fysieke afbraak van voedsel, zoals de werking van kauwen, en chemische vertering omvat spijsverteringszuur, spijsverteringsenzymen en galzouten, ook gewoonlijk galzuren of gewoon gal genoemd. Galzouten en spijsverteringsenzymen vervullen verschillende functies in verschillende secties van het spijsverteringskanaal.
Productie
Verschillende klieren produceren spijsverteringsenzymen. De speekselklieren produceren en scheiden speeksel af, dat het spijsverteringsenzym bevat dat bekend staat als speekselamylase. Naarmate het voedsel naar de maag vordert, helpen twee extra enzymen bij het spijsverteringsproces: pepsine en maagamylase. De pancreas, geclassificeerd als een solide spijsverteringsorgaan omdat voedsel er niet doorheen gaat, scheidt de drie spijsverteringsenzymen af die bekend staan als alvleesklieramylase, pancreasprotease en pancreaslipase. In tegenstelling tot deze enzymen produceert de lever galzouten en geeft deze de stof af aan de galblaas, die deze opslaat totdat hij in de dunne darm nodig is.
Type substantie
Spijsverteringsenzymen zijn eiwitten die biochemische reacties versterken die in het spijsverteringskanaal voorkomen. Hoewel maagzuur geproduceerd door de cellen die de maagwand bekleden, een groot deel van het spijsverteringsproces uitvoert, versnellen spijsverteringsenzymen het proces door verschillende soorten voedselmoleculen af te breken. Gal beschrijft de in de lever geproduceerde vloeistof die water, elektrolyten en organische moleculen bevat, waaronder galzuren, cholesterol, vetten en bilirubine - het afvalproduct dat wordt geproduceerd door de afbraak van oude rode bloedcellen. De lever gebruikt cholesterol om twee hoofdgelenzuren te produceren: cholzuur en chenodeoxycholzuur. Wanneer de galzuren zich combineren met de aminozuren glycine of taurine, vormen ze de galzouten.
Functie
De verschillende soorten spijsverteringsenzymen breken verschillende soorten macronutriënten af: de voedingsstoffen die het lichaam nodig heeft in grote hoeveelheden. De amylase-enzymen breken koolhydraatmoleculen af. Speekselamylase en gastrische amylase splitsen de lange ketens van suikermoleculen in kleinere moleculen bestaande uit slechts twee suikers, terwijl pancreasamylase die verder afbreekt tot de eenvoudige suiker die bekend staat als glucose. Pepsine, geclassificeerd als een protease-enzym, en pancreasprotease breken complexe eiwitten af in de individuele aminozuren die het lichaam kan absorberen. Pancreaslipase breekt vetmoleculen af. Om pancreatische lipase te laten werken, moet het vet worden gemengd met spijsverteringsvloeistoffen. Omdat galzouten een in vet oplosbaar deel en een in water oplosbaar gedeelte bevatten, fungeren ze als een reinigingsmiddel, waardoor de vetbolletjes breken tot kleine druppeltjes die het lipase-enzym toegang geven en het vet afbreken.
Plaats
Spijsverteringsenzymen werken door het hele spijsverteringskanaal, vanaf het eerste contact met voedsel in de mond tot de dunne darm, waar het lichaam de meeste voedingsstoffen absorbeert. Galzouten komen alleen in de dunne darm in contact met de voedseldeeltjes.
