Als een spier die energie verbruikt, heeft het hart zijn eigen voorraad bloed nodig, net als de weefsels waarnaar het bloed pompt. Bloed draagt zuurstof, dat wordt gebruikt om ATP in cellen te maken. De ATP is een energiebron die nodig is voor spiercontractie. Als een slagader van het hart geblokkeerd raakt, krijgt het weefsel stroomafwaarts van de blokkade zuurstof. Dit wordt een hartinfarct of een hartinfarct genoemd. In een korte tijd sterven de cellen van het weefsel, waardoor hartzymen vrijkomen in het bloed, en dat deel van het hart kan niet langer samentrekken. De spier zal worden vervangen door littekenweefsel.
Soorten
Hartenzymen zijn eiwitten die normaal in de spiercellen van het hart worden aangetroffen, waar ze specifieke functies vervullen, zoals het helpen van spiercontractie of energiemetabolisme. Wanneer de cellen beschadigd zijn, breken ze open, of lyseren ze hun inhoud, inclusief de enzymen, in het bloed. Sommige van de cardiale enzymen gemeten in het bloed omvatten troponine T, troponine I, creatinekinase, lactaatdehydrogenase en glycogeenfosforylase iso-enzym BB.
functies
Troponinen regelen de binding tussen de eiwitten actine en myosine - deze eiwitten binden samen met behulp van ATP als een energiebron om de hartspiercellen samen te trekken. Troponinen worden gevonden in alle spiercellen, maar troponine T - normaal minder dan 0,2 mcg / L - en I - normaal minder dan 0,35 mcg / L - zijn specifieker voor de hartspier. Creatine-kinase - normaal 0 tot 3 mcg / L - helpt de gebruikte ATP te regenereren. Lactaatdehydrogenase helpt bij het energiemetabolisme. Glycogeen fosforylase isoenzyme BB helpt ook bij het energiemetabolisme.
Diagnostische waarde
Na een hartaanval stijgen enzymen meestal binnen 2 tot 4 uur. Een bloedtest kan de aanwezigheid van deze markers meten en, samen met andere gegevens uit de medische geschiedenis en een ECG, helpen om de waarschijnlijkheid te bepalen dat een persoon een hartaanval heeft.
Valse positieven
Sommige van deze enzymen zijn niet zo specifiek voor de hartspier. CK-MB wordt aangetroffen in andere spieren dan het hart, dus schade aan andere soorten spieren, zoals skeletspieren, kan CK-MB vrijmaken. Het meten van enzymniveaus zoals deze zijn echter nog steeds bruikbaar. Troponine I en T zijn specifiek voor het hart en blijven lange tijd verhoogd nadat een hartaanval plaatsvindt. Omdat CK-MB snel stijgt en daalt, kan het worden gebruikt om te bepalen of een tweede hartinfarct optreedt terwijl troponine I en T nog steeds verheven zijn ten opzichte van de eerste hartaanval. Bovendien zijn troponinen meestal verhoogd in sommige vormen van nieraandoeningen, dus troponinen zijn niet zo nuttig in deze situatie, terwijl CK-MB dat wel kan zijn.
