Een kanker kan worden beschreven als een groep snelgroeiende cellen die het vermogen verliezen om te worden bestuurd door het commandocentrum van de cel. Het commandocentrum van de cel is de kern. DNA, een onderdeel van de kern, geeft de cel de richtlijnen om te groeien en te delen en ook de remmende signalen om de groei te stoppen en zelfs zichzelf te vernietigen, als de zaken misgaan. De celcyclus is de natuurlijke en ordelijke progressie die cellen ondergaan om een juiste verdeling te ondergaan.
De celcyclus
De celcyclus is een reeks van vier stappen. De vier stappen staan bekend als G1, S, G2 en M. De stappen concluderen in het creëren van een nieuwe cel. De celcyclusstadia vertegenwoordigen de activiteit van de kern en andere cellulaire componenten. De G1-fase bereidt de cel voor op kopiëren door de groei ervan te vergroten. De instructie die de kern in de S-fase geeft, ook bekend als de synthesefase, stuurt het kopiëren van het DNA. Zodra het DNA is gerepliceerd, merkt het Instituut op dat G2, ook wel bekend als gap 2, leidt tot verdere celgroei en reorganisatie ter voorbereiding op deling. De M-fase is de laatste fase van de celcyclus. M staat ook bekend als mitose-fase en vertegenwoordigt de fase waarin de moedercel zich in twee dochtercellen verdeelt.
Afdelingsafwijkingen
Het doorgeven van informatie die het ene niveau toelaat om naar het volgende te gaan, wordt gecontroleerd door een systeem van checks and balances, volgens een artikel uit 2007 "Proceedings of the National Academy of Sciences". Het checkpoint-systeem zorgt ervoor dat elke fase grondig wordt voltooid en er geen fouten zijn opgetreden, voordat er beweging wordt toegestaan naar de volgende fase. Het artikel merkt ook op dat kanker de celcyclus beïnvloedt door de gevoeligheid van de cel voor zijn ingeboren controlepuntsysteem te verminderen. Veranderingen in dit systeem zullen ervoor zorgen dat beschadigde cellen doorgaan met groei die anders zou zijn gesignaleerd om te stoppen met groeien en betere omstandigheden te verwachten, of gewoon dood te gaan. De afschrikmiddelen voor een optimale voortgang van de celcyclus zijn beschadigd DNA, onvolledige replicatie van DNA tijdens de S-fase en onvoldoende voedingsstoffen om de groei te ondersteunen.
Groei zonder stimulatie
Slechts een klein percentage van cellen gaat op elk moment door de celcyclus. De cellen die repliceren, reageren op externe stimuli. Kankercellen lijken te kunnen groeien zonder de aanwezigheid van externe stimuli. Onder normale omstandigheden zullen cellen groeien of regenereren na verwonding, voorgeprogrammeerde celdood of verleidelijke omgevingsomstandigheden. De gebruikelijke chemische stimulerende middelen zijn hormonen, eiwitten of andere gespecialiseerde groeifactoren. De stimulerende stoffen binden aan de receptoren op de cel en geven de kern aan om de genen aan te zetten die de celcyclus starten. Kankercellen zijn uniek in staat om voortgang van de celcyclus te signaleren zonder de binding van externe stimuli. Deze actie wordt vergeleken met het besturen van een auto zonder eerst op het gaspedaal te drukken.
Negeer stopsignalen
De celcyclus maakt gebruik van het ijksysteem om het celdelingsproces onmiddellijk te stoppen als zich een probleem voordoet. Het systeem heeft ingebouwde stopsignalen. Een primair afschrikmiddel voor de celdeling is beschadigd DNA. Een normale cel zal niet verder gaan door de G1-, M- en G2-fasen als zijn DNA beschadigd raakt. Als deze actie wordt voorkomen, stopt het beschadigde DNA niet meer naar de volgende generatie cellen. Een kankercel kan echter het stopsignaal negeren, de celdeling voltooien en het defecte DNA verder prolifereren en voortplanten. Dit defecte DNA is een mutatie - deze genen zorgen ervoor dat de cellen op een ongepaste manier werken en stimuleren de tumorgroei.
Evades Waarschuwingen
Naburige cellen helpen ook bij het delen van cellen om hun behoefte te controleren. De naburige cellen handhaven een vraag-vraagrelatie tussen de cellen die replicatie ondergaan. Chemische stoffen worden verzonden tussen buren om het niveau van de groei van nieuwe celgroei dicht bij de snelheid van celdood te houden. Overbevolking van cellen, trigger waarschuwingssignalen die de groeisnelheid in een gebied dat overbevolkt raakt moeten vertragen of stoppen. Kankercellen ontwijken ook deze waarschuwingen. Ze blijven groeien binnen een beperkte ruimte en creëren een opeenhoping van cellen, vaak beschreven als een tumor of kanker massa.
