De nieren spelen een belangrijke rol bij de regulatie van vloeistoffen en elektrolyten en als ze slecht functioneren, leidt dit vaak tot een verstoorde elektrolytenhuishouding. Elektrolyten zijn geladen deeltjes die betrokken zijn bij de overdracht van impulsen in zenuw en spieren. Wanneer onevenwichtigheden optreden, kan dit leiden tot ernstige complicaties en zelfs tot de dood.
Functie
Nierfalen, ook bekend als nierfalen, kan zowel acuut als chronisch zijn. Acuut nierfalen treedt plotseling op, meestal uren tot dagen, en kan worden veroorzaakt door trauma, infectie of een obstructie. Bij acuut nierfalen komt de nierfunctie terug als de onderliggende oorzaak wordt gecorrigeerd. Volgens 'Demystified Fluids and Electrolytes' gaat chronisch nierfalen gepaard met een progressief en onomkeerbaar verlies van de nierfunctie.
Kalium
De nier is het belangrijkste orgaan dat verantwoordelijk is voor de uitscheiding van kalium. Wanneer kalium zich ophoopt in de bloedbaan, wordt dit hyperkaliëmie genoemd. Hyperkaliëmie kan buikkrampen, vermoeidheid, spierzwakte of verlamming veroorzaken. Volgens "RN" zal ernstige hyperkaliëmie de hartimpulsen vertragen en tot hartstilstand leiden.
Natrium
Natrium speelt een belangrijke rol in vochtbalans, neuromusculaire functie en zuur-base balans. De nieren conserveren of scheiden natrium afhankelijk van de behoeften van het lichaam. Als de nieren geen natrium kunnen uitscheiden, treedt hypernatriëmie op. Hypernatriëmie kan leiden tot desoriëntatie, spiertrekkingen, verhoogde bloeddruk en zwakte.
Magnesium
Zoals opgemerkt in "Fluyd en elektrolyten gedemystificeerd", is de meest voorkomende oorzaak van hypermagnesiëmie nierfalen. Een teveel aan magnesium beïnvloedt het centrale zenuwstelsel, de spieren en het hartsysteem: de bloeddruk daalt, de hartslag vertraagt en in ernstige gevallen kunnen coma en hartstilstand optreden.
Fosfor en calcium
Fosfor- en calciumgehaltes worden beïnvloed door nierfalen. Vanwege de wederkerige relatie tussen fosfor en calcium veroorzaakt de retentie van fosfor bij nierfalen een verlaging van het calciumniveau. Lage calciumspiegels veroorzaken spierspasmen, toevallen en abnormale hartritmes. De aanwezigheid van hoge serumconcentraties van fosfor gedurende langere tijd kan leiden tot extra complicaties. Omdat de calciumspiegels laag blijven, treedt demineralisatie van het skelet op en treden calciumafzettingen op in vasculaire cellen die verharde slagaderwanden veroorzaken. Dit kan op zijn beurt leiden tot vergroting van de linker hartkamer, hoge bloeddruk en uiteindelijk hartfalen.
