De 200 meter sprint is een van de kortste sprintraces in de Olympische zomerspelen. De enige kortere race is de 100 meter sprint. De race van 200 meter is een geweldige test van kracht en snelheid, omdat je gedwongen bent om rond een bocht en op een rechte weg te rennen. Er zijn een paar belangrijke regels voor de 200 meter sprint in de Olympische competitie.
Het spoor
De Olympische sprint van 200 meter wordt uitgevoerd op een ovaalvormige baan met een omtrek van 400 meter. De baan voor de 200 meter sprint moet een materiaal zijn dat geschikt is voor hardloopschoenen met spikes, volgens de IAAF-regels. Ook kan een hardloper niet binnen de binnenste rijstrook van de baan rennen en mag hij niet op de meest binnenste lijn van de baan die de baan van het infield scheidt, stappen.
De start
De regels vereisen 200 meter sprinters om startblokken te gebruiken. Blokken mogen de startlijn of een deel van de baan van een andere renner niet raken. Als de runner false eenmaal start in een Olympische 200-meterrace, zal een raceofficial hem een rode kaart geven en hij zal worden gediskwalificeerd voor de race, volgens de IAAF.
Verboden stoffen
Positief testen voor een stof die verboden is door de IAAF zal resulteren in een diskwalificatie van de race. Elke prestatie van de atleet tijdens die race zal teniet worden gedaan. Als de atleet bijvoorbeeld de gouden medaille zou winnen in de 200 meter sprint en een wereld- en olympisch record zou instellen, zouden alle drie de prestaties worden weggevaagd door de IAAF. Ook wordt de atleet gedurende een aangewezen tijdsperiode van de competitie geschorst, volgens de IAAF.
Leuke weetjes
De Amerikaanse sprinter Michael Johnson reed de 200 meter in 19:32 op de Olympische Zomerspelen 1996 in Atlanta, Georgia, en brak daarmee het wereldrecord dat hij eerder dit jaar had vastgesteld tijdens de Amerikaanse Olympische proeven. Het record duurde 12 jaar voordat de Jamaicaanse sprinter Usain Bolt het met een tijd van 19:30 brak tijdens de Olympische Zomerspelen in Peking, China in 2008.
