Fietsen hebben een lange weg afgelegd sinds de eerste houten fietsen werden gemaakt in de jaren 1800. Fietsen gingen van een nieuwigheid voor de rijken naar een gebruikelijke vorm van transport. Ze gingen ook van crash-geneigd en ongemakkelijk om gemakkelijk te rijden en te stoppen. Onderweg kwam de grote wereldwijde sport van fietsen naar voren.
Fietsgeschiedenis
De eerste rudimentaire fietsen werden in de 19e eeuw in Europa ontworpen. Riep swiftwalkers, deze fietsen waren gemaakt van hout. De eerste pedaalcyclus werd in 1839 in Schotland gemaakt. De Schotse smid Kirkpatrick Macmillan ontwierp een fiets waarmee hij 140 mijl kon rijden met een gemiddelde snelheid van 8 mph. Een andere versie van de pedaalfiets, de velocipede genaamd, werd in 1861 in Parijs geïntroduceerd. Deze waren populair - in 1865 produceerden de uitvinders Pierre en Ernest Michaux 400 per jaar. Hoewel populair, de fiets was ongemakkelijk en gewoonlijk de boneshaker genoemd. Coventry Naaimachinebedrijf, Engeland, creëerde in metaal een fiets met een groot voorwiel en een klein achterwiel met massieve rubberbanden in 1870. Het werd de 'high-wheeler' of 'penny-farthing' genoemd. Ondanks het feit dat het gevoelig was voor ongelukken, was het ook populair. De eerste kettingaangedreven fiets werd in 1874 geïntroduceerd door H.J. Lawson. Het was gemakkelijker om te stoppen en stabieler dan de high-wheeler. Het werd echter bekritiseerd omdat rijders met modderige voeten eindigden omdat de pedalen zo laag bij de grond waren. Verdere aanpassingen aan het fietsframe in 1885 door John K. Starley hebben dit probleem aangepakt. In 1888 voegde J.B. Dunlop lucht gevulde banden toe aan fietsen, waardoor ze sneller en comfortabeler werden. Tegen 1893 waren fietsen een efficiënte en gemakkelijk te gebruiken manier van transport geworden, zegt Etain O'Carroll, auteur van 'Cycling Britian'.
Sport geschiedenis
De eerste wielerwedstrijd uit de geschiedenis werd in juni 1868 in Hendon, Middlesex, in Engeland gehouden. Tegen 1893 was er een wereldkampioenschapsrace en in 1896 werd er wielrennen toegevoegd aan de Olympische Spelen. De Tour de France werd geïntroduceerd in 1903. Een 60-tal rijders reden ongeveer 1.553 mijl (2.500 km) over een tijdspanne van 19 dagen. Het idee achter de race was niet om de wielersport te promoten, maar om de verkoop van de L'Auto-krant te vergroten. Het werkte, met het papier dat zijn rivaal, Le Velo, vernietigde. De race werd ontsierd door slecht gedrag en vals spel. De Tour, beschouwd als het hoogtepunt van de wegraces, heeft zijn aandeel in controverses door de jaren heen behouden, zoals het dopingschandaal in 1998. De route is ook geëvolueerd. In 2010 was de race 2.263 mijl (3.642 km) en bestond uit één proloog, of tijdrit, en 20 etappes. Andere races volgden de Tour de France. Bijvoorbeeld, de Ronde van Groot-Brittannië werd geïntroduceerd in 1951.
Modern racen
Wielrennen op de weg is een professionele sport met concurrenten die nationale teams vertegenwoordigen op jaarlijkse wereldkampioenschapsraces en de Olympische Spelen, evenals gesponsorde handelsteams, waarvan de leden vaak nationale teams hebben. Op internationaal niveau is Union Cycliste Internationale, of UCI, het bestuursorgaan voor de sport. Nationale, collegiale en staatsorganisaties houden ook toezicht op en organiseren races. De kortste races zijn prolologen, of tijdritten voor individuen, die meestal worden gehouden als tour- of etappewedstrijden beginnen. De proloog voor de Olympische en Wereldkampioenschappen is bijvoorbeeld 40 km of ongeveer 25 mijl. Prominente eendaagse races zijn het wereldkampioenschap Parijs-Roubaix en de wegrace op de Olympische Spelen. Etappewedstrijden omvatten de 1.307 km of ongeveer 812 mijl lange, Parijs-Nice race, die uit acht etappes bestaat. Stageraces duren meestal vier tot tien dagen om te voltooien. De andere categorie wegraces zijn grote tochten, zoals de Tour de France, die 21 tot 22 dagen in beslag nemen.
Nieuwe ontwerpen
Innovaties voor racefietsen zijn enorm sinds de begintijd van de sport. Verende vorken, ophangingsframes, meervoudige vertanding, een beter aerodynamisch ontwerp voor fietsen, versnellingshelmen en lichtgewicht materialen zoals koolstofvezel maken de moderne racefiets gemakkelijker aan de macht. Gedurende de geschiedenis van het wielrennen, en vooral sinds de jaren 1980, is er een conflict geweest tussen nieuwe innovatie en de regels van het wegracen. Dit zorgde ervoor dat de UCI in 1996 het Lugano Charter opstelde, waarin technische voorschriften voor de wielersport worden uiteengezet. Het idee was om renners op gelijke voet te plaatsen, zodat racers het tegen elkaar opnemen, en niet volgens de UCI, volgens de UCI.
