Dyspraxie werd voor het eerst erkend als een stoornis aan het begin van de 20e eeuw als een aangeboren tekortkoming, aldus Dyspraxia USA. Het Nationaal Centrum voor Leerstoornissen geeft aan dat in de ontwikkelingsvorm van dyspraxie, versus verworven, problemen bestaan vanaf de geboorte en de rest van hun leven. Dyspraxie komt voor bij 6 procent van de kinderen, waarvan 70 procent man. De stoornis veroorzaakt aanzienlijke problemen voor een persoon gedurende zijn hele leven, evenals voor zijn gezin.
Beschrijving
Dyspraxie bestaat uit een beperking van het vermogen van de hersenen om beweging te plannen en vervolgens een sensorische of motorische taak uit te voeren, volgens het National Institute of Neurological Disorders and Stroke. Veel verschillende gebieden van functioneren worden beïnvloed door de aandoening, die alle de ontwikkeling van zowel grove motorische vaardigheden, zoals zwaaien, en fijne motoriek, zoals het vasthouden van een potlood. Op volwassen leeftijd heeft het individu met ontwikkelingsdyspraxie mogelijk gebreken in het functioneren in verschillende gebieden, geeft Dyspraxx USA aan, waaronder leren, fysieke, intellectuele, emotionele, sociale taal en zintuiglijke waarneming. Hoewel personen met deze aandoening over het algemeen een gemiddelde tot bovengemiddelde intelligentie hebben, geeft het National Institute of Neurological Disorders aan dat ze vaak onvolwassen handelen.
Oorzaken
De oorzaken van ontwikkelingsdyspraxie zijn onbekend, volgens het National Institute on Deafness and Other Communication Disorders. Verworven dyspraxie komt het vaakst voor op volwassen leeftijd en ontstaat als gevolg van schade aan specifieke delen van de hersenen. Het National Institute of Deafness and Other Communications Disorders identificeert de volgende mogelijke oorzaken van verworven dyspraxie: beroerte, hoofdletsel, tumor of een andere ziekte die de hersenen beïnvloedt.
gevolgen
De werkelijke gevolgen voor een volwassene met dyspraxie kunnen vele gebieden omvatten. Het National Centre for Learning Disabilities identificeert een aantal van deze moeilijkheidsgraden, waaronder het besturen van een auto; klusjes voltooien; koken; uiterlijke verzorging; schrijven; typen; controle van volume, toonhoogte en articulatie van spraak; en problemen met consistente waarneming, zoals licht, aanraking, smaak, ruimte en geur. Verdere gevolgen van dyspraxie zijn onder meer de ontwikkeling van een laag zelfbeeld in verband met de vele levensmoeilijkheden waarmee men geconfronteerd wordt en geestelijke gezondheidsproblemen.
symptomen
Aangezien dyspraxie vele gebieden van functioneren kan beïnvloeden, kunnen de symptomen aanzienlijk variëren, volgens het National Institute of Neurological Disorders and Stroke. Deze symptomen kunnen te maken hebben met evenwichts- en coördinatieproblemen; visuele problemen; waarnemingsmoeilijkheden; problemen met schrijven, lezen en spreken; slechte sociale vaardigheden; slechte houding; slecht kortetermijngeheugen; en emotionele en gedragsproblemen. Dyspraxia USA identificeert verdere symptomen gegroepeerd in verschillende vaardigheden. Problemen met grove motoriek kunnen te maken hebben met gebrekkige hand-oogcoördinatie, problemen met het ritme tijdens het dansen of aerobics en de neiging om te vallen en struikelen. Met betrekking tot fijne motoriek, kunnen personen problemen hebben met behendigheid, problemen bij het aankleden en verzorgen en problemen bij het pakken van kleine voorwerpen. Problemen met leren, denken en geheugen hebben te maken met moeilijkheden bij het plannen en organiseren van gedachten, slecht geheugen en problemen met concentratie.
Behandeling
Het National Institute of Neurological Disorders and Stroke geeft aan dat dyspraxie niet kan worden genezen; daarom richt de behandeling zich op symptomen en het ondersteunen van het individu. De eerdere interventie kan optreden, hoe beter de uitkomst voor het individu, volgens het Nationaal Centrum voor Leerstoornissen. Interventies omvatten beroeps-, spraak- en fysieke therapieën gericht op het verbeteren van het dagelijks functioneren. Het nationale centrum voor leerstoornissen geeft aan dat het werken aan taken waarbij eenvoudig te bereiken fysieke activiteiten zijn uitgevoerd, een persoon kan helpen bij het opbouwen van coördinatie.
