Er is geen enkel lichaamstype dat aangeeft dat een deelnemer succesvol zal zijn in het boksen. De geschiedenis van de sport toont groot succes voor lange boksers met lange armen, kortere boksers met krachtiger lichaamsbouw en atletische boksers die snelheid en kracht kunnen genereren.
Lang en atletisch
Boxers die langer zijn dan hun tegenstanders en die atletisch bouwen, hebben een uitstekende kans om te slagen in de ring. Wanneer een langere vechter met lange armen zijn linker prik kan vaststellen, kan hij het tempo van het gevecht dicteren. Een scherpe linker jab is misschien wel de belangrijkste stoot in het boksen omdat het de tegenstander kan verbazen als het netjes landt, en het kan ook de tegenstander een reeks stoten geven. Als je langere armen hebt, kan een bokser zijn linkervlek bepalen terwijl hij het bereik van zijn tegenstander niet overschrijdt.
Gespierd en krachtig
Boxers die zwermmers zijn - voormalig zwaargewicht kampioen Mike Tyson, bijvoorbeeld - zijn over het algemeen gespierder en krachtiger. Dit type jager is bereid om een paar slagen te accepteren, zodat hij een reeks harde slagen kan maken. Een swarmer is meedogenloos in zijn aanval. Hij probeert combinaties te gebruiken om zijn tegenstander pijn te doen of knock-out te slaan. Een krachtige en gespierde bouw helpt een jager de meeste schade te veroorzaken wanneer zijn reeks stoten aansluit.
Dun en snel
Een dunne bokser lijkt misschien niet imposant wanneer hij de ring betreedt, maar als dat gebrek aan singel gepaard gaat met overweldigende snelheid, kan dat lichaamstype zorgen voor een succesvolle bokser. Vechters die afhankelijk zijn van snelheid slagen er vaak in om niet geraakt te worden door schadelijke stoten. Dit kan een tegenstander frustreren die aanzienlijke hoeveelheden energie besteedt aan het gooien van stoten maar herhaaldelijk geen verbinding kan maken. Door de dunne en atletische bouw kan de bokser zijn conditionering gebruiken om een gevecht over te nemen en controle te krijgen over het tempo.
Groot-Boned
Een bokstheorie die door Leandro Solis op Bad Left Hook.com wordt vermeld wijst erop dat de vechters die "groot-uitgebeend" zijn een voordeel over concurrenten hebben. Hoewel dit een vage term is, gebruikte Solis de polsmaat als indicator voor grotere en sterkere botten. Solis 'theorie zegt dat een bokser met een grote botten beter kan presteren dan een concurrent en een hardere stoot kan leveren. Een grotere pols is vaak een indicator van een grotere hand die een krachtiger stoot kan geven en een grotere kin die er een kan absorberen. Solis gebruikte polsmetingen van tientallen vechters in verschillende middelzware klassen, en het was niet verrassend dat kampioen bokser Manny Pacquiao de grootste pols van de gemeten concurrenten had.
