In de Olympische Spelen van Londen in 2012 woog de Amerikaanse gewichtheffer Holley Mangold 346 lbs en werd publiekelijk bekritiseerd omdat hij dik was. Verschillende vrouwelijke Olympische atleten, zoals de Britse zevenkamp-concurrent Jessica Ennis en de Australische zwemster Liesel Jones, hebben soortgelijke kritiek doorstaan en zijn teruggekeken op hun critici, volgens het artikel van Belinda Goldsmith: "Vet? We zijn fit. Krijg erover, zeg vrouwelijke atleten "op Reuters. Voor veel vrouwelijke atleten is meer dichte spiermassa voor betere prestaties belangrijker dan uiterlijk.
De Body Mass Index
De standaard screeningtool voor lichaamsmassa staat bekend als de body mass index, die de lengte van een vrouwelijke atleet in verhouding tot haar gewicht evalueert. Om de BMI te berekenen, is de formule: gewicht (lb.) / lengte (in.) Kwadraat keer 703. Voor de gemiddelde vrouw varieert een normale BMI van 18,5 tot 24,9, volgens "Onderzoek naar atletische verwondingen voor lichaamsbeweging" door Linda Gazzillo Diaz. Voor een atleet kan deze tool hoogst onnauwkeurig, zo niet misleidend zijn. Omdat BMI geen onderscheid maakt tussen spieren en vet, kan een zeer gespierde atleet een BMI van 30 hebben, die als zwaarlijvig wordt beschouwd.
Percentage lichaamsvet
Er zijn twee hoofdtypen lichaamsvet: essentieel en opslag. Gevonden in beenmerg, organen en zenuwweefsel, essentiële vet helpt je lichaam om goed te functioneren. Opslagvet levert een bron van energie op wanneer u meer energie nodig heeft dan u heeft verbruikt. Voor de gemiddelde vrouw bestaat het essentiële vet uit 12 procent van de lichaamsmassa, volgens "Sport Nutrition" door Asker Jeukendrup en Michael Gleeson. Totaal lichaamsvet - essentieel vet plus opslagvet - moet voor de gemiddelde vrouw variëren van 25 tot 31 procent. Ter vergelijking: het lichaamsvet van een vrouwelijke atleet moet in het algemeen variëren van 14 tot 20 procent, volgens Diaz.
Studie over Collegiate Athletes
In een studie uit 2014 in het Journal of Strength & Conditioning Research, onderzochten onderzoekers aan de Universiteit van Texas in Austin de impact van universiteitsatletiek op de lichaamssamenstelling van 200 Divisie I vrouwelijke atleten. Deze atleten waren betrokken bij een van de vijf sporten - zwemmen, atletiek, basketbal, volleybal en voetbal. Onderzoekers gebruikten de DXA-technologie om de lichaamssamenstelling te meten en de totale massa, vetvrije massa, lengte en lichaamsvetmassa en -percentage te meten. Het gemiddelde lichaamsvetpercentage van de studiegroep was ongeveer 22 procent, of 8 procent lager dan sedentaire vrouwen aan de universiteit. De vrouwelijke atleten en hun zittende leeftijdsgenoten hadden echter dezelfde gemiddelde BMI.
Verschillende sporten en lichaamstypes
Afhankelijk van de sport kan de lichaamsmassa en het percentage lichaamsvet van een vrouwelijke atleet sterk variëren. Hoewel turners en marathonlopers dun moeten zijn, moeten ze volgens Jeukendrup en Gleeson een hoge verhouding tussen kracht en gewicht hebben. Bodybuilders bouwen spiermassa op en worden zwaarder, maar houden hun lichaamsvetpercentage tot een minimum beperkt. Tot nu toe zijn de percentages lichaamsvet die als ideaal worden beschouwd voor vrouwelijke atleten niet vastgesteld. Jeukendrup en Gleeson hebben echter algemene ranges opgesteld voor een verscheidenheid aan sporten. Het percentage lichaamsvet van vrouwelijke basketballers kan bijvoorbeeld variëren van 20 tot 27 procent. Daarentegen kan het percentage lichaamsvet van vrouwelijke triatleten dopen tot slechts 10 procent.
