Aanvallen worden veroorzaakt door abnormale afscheiding van neuronen die leiden tot fysieke en gedragsstoornissen. "Pediatric Hospital Medicine: Textbook Of Inpatient Management", door Ronald M. Perkin, James D Swift en Dale A Newton, zegt dat toevallen moeten worden beschouwd als symptomen van centrale of systemische stoornissen van het zenuwstelsel. Verpleegkundige diagnoses voor aanvallen kunnen worden geformuleerd op basis van problemen met veiligheid, medicatietherapie en kennis van de aandoening. "Risico op trauma" is een verpleegkundige diagnose voor epileptische aanvallen.
Soorten aanvallen
Er zijn verschillende soorten aanvallen. Gegeneraliseerde tonisch-clonische aanvallen omvatten spiercontractie, schuimvorming aan de mond met ritmische samentrekking en ontspanning van de spieren of schokken en bewustzijnsverlies. Bij gegeneraliseerde afwezigheidsaanvallen is er sprake van bewustzijnsverlies en plotseling verlies van vrijwillig gebruik van de spieren. Bij dit type aanvallen kan een patiënt een lege blik hebben.
Eenvoudige partiële aanvallen veroorzaken schokkende bewegingen in een bepaald deel van het lichaam terwijl een persoon bij bewustzijn is. Complexe partiële aanvallen kunnen daarentegen beginnen als eenvoudige partiële aanvallen waarna bewustzijnsverlies optreedt. Status epilepticus is een toestand waarin een persoon continue aanvallen tegelijk ervaart. Het is een medisch noodgeval en kan tot de dood leiden.
Beoordeling
Voor het formuleren van een verpleegkundige diagnose voor patiënten met epileptische aanvallen, voeren verpleegkundigen interviews uit om erachter te komen hoeveel een patiënt weet over een aanval en de behandeling ervan; hoe vaak ze epileptische aanvallen hebben en of ze weten hoe lang ze duren, evenals het soort aanvallen dat ze ervaren. Ze kunnen ook informeren naar factoren die aanvallen zoals geurtjes of vermoeidheid kunnen veroorzaken. Verpleegkundigen controleren ook of de patiënt obstakels heeft om medicamenten te krijgen die beslag leggen op de aanval.
Verpleegkundige diagnoses
Na zoveel mogelijk informatie verzameld te hebben, analyseert de verpleegkundige de informatie voor mogelijke problemen die een patiënt met toevallen heeft of zou kunnen ontwikkelen. Sommige van deze problemen kunnen weinig of geen kennis hebben over aanvallen, problemen bij het nemen van anti-epileptische medicatie en de mogelijkheid van verwonding tijdens een aanval. Op basis van deze problemen kan een verpleegkundige verpleegdiagnoses formuleren, zoals 'gebrekkige kennis', 'risico voor trauma' en 'niet-naleving: therapie'.
Zorgplan
Een zorgplan voor een patiënt met een epileptische aandoening richt zich op het zorgen dat de patiënt en zorgverleners van de patiënt worden voorgelicht over het ziekteproces achter deze aandoening, het behandelplan, de gevolgen van het niet houden aan het behandelplan en veiligheidsmaatregelen die nodig zijn om te voorkomen verwondingen. Het zorgplan bevat verpleeginterventies die deze doelen aanpakken.
Verpleeginterventies
Het opstellen van een leerplan en het opleiden van de patiënt en de zorgverleners van de patiënt is een verpleegkundige interventie voor de verpleegkundige diagnose "gebrekkige kennis". Het vinden van oplossingen voor problemen die een patiënt kunnen verhinderen om medicatie te nemen die beslaglegt, is een interventie die de verpleegkundige diagnose "niet-naleving-therapie" behandelt.
"All in One Care Planning Resource", door Pamela L. Swearingen, suggereert dat verpleegkundige interventies voor het veilig houden van de patiënt het nemen van aanvalsvoorzorgsmaatregelen omvatten, zoals het opvullen van de bedhekken van het bed met dekens en het laag houden van het bed. Deze interventie kan letsel voorkomen als een aanval plaatsvindt. Tijdens een aanval kan de verpleegkundige de cliënt beschermen door de patiënt in een liggende positie te plaatsen en alle samentrekkende kleding los te maken om de ademhaling te bevorderen en lage zuurstofniveaus te voorkomen.
