Voedseletiketten bevatten een verbluffende verscheidenheid aan manieren om te verwijzen naar wat in wezen suiker is. Verschillende zoetstoffen die aan voedsel worden toegevoegd, binden allemaal aan de zoetheidsreceptor in de mond, wat leidt tot hun smaak. Chemische verschillen tussen zoetstoffen betekenen echter dat verschillende suikers op verschillende manieren door het lichaam worden verwerkt. Fructose-glucosestroop en bruine rijstsiroop zijn twee veel voorkomende suikers die aan levensmiddelen worden toegevoegd.
Graanchemie
Zowel bruine rijst als maïs bevatten, net als alle zetmeelhoudende granen en voedingsmiddelen, grote hoeveelheden van de chemische amylose. Amylose bestaat uit lange ketens van glucosemoleculen, waarbij glucose een monosaccharide of enkele suikereenheid is. Als je gewone glucose at die niet chemisch gebonden was aan iets anders, zou het binden aan de zoetheidsreceptor en smaken naar suiker. Samen gebonden in lange ketens, smaken glucose moleculen geassembleerd in amylose niet zoet; om deze reden, als je bruine rijst of maïs eet, proef je geen suiker, hoewel het er wel is.
Graansiropen
Elke korrel, omdat het een bron van amylose is, is ook een bron van glucose. Het is mogelijk om een graan te nemen, zoals maïs of bruine rijst, en de amylose te extraheren. Door de amylose te verwerken met een verscheidenheid aan enzymen, die spijsverteringschemicaliën zijn die de amylose in kleinere stukjes breken, verkrijgt u een siroop die uit afzonderlijke glucose-eenheden bestaat; eenheden van twee glucosemoleculen die met elkaar zijn verbonden, maltose genaamd; en eenheden van drie glucosemoleculen die met elkaar zijn verbonden, genaamd maltotriose. Verschillende niveaus van spijsvertering produceren verschillende verhoudingen van glucose, maltose en maltotriose.
Fructose maïs siroop
Om high fructose corn syrup te maken, leg je Drs. Reginald Garrett en Charles Grisham in hun boek "Biochemistry", maïs amylose wordt enzymatisch volledig afgebroken, dat wil zeggen totdat alle glucose-eenheden onafhankelijk van elkaar zijn. De resulterende siroop, glucosestroop, smaakt iets minder zoet dan tafelsuiker. Verwerkingsbedrijven gebruiken vervolgens een ander enzym, invertase genaamd, om de helft van de glucose in een verwante suiker te veranderen, fructose genaamd, die veel zoeter is. Het resulterende mengsel van 50:50 glucose en fructose smaakt zo zoet als tafelsuiker en wordt high fructose corn syrup genoemd.
Bruine rijstsiroop
Om bruine rijststroop te maken, verteren fabrikanten amylose tot een mengsel van maltotriose, maltose en glucose. De maltose is ongeveer 40 procent zo zoet als tafelsuiker en de maltotriose is ongeveer 30 procent zo zoet als tafelsuiker, legt de Amano Enzyme Company uit. Bruine rijstsiroop smaakt niet zo zoet als tafelsuiker, maar omdat alle suikers - ongeacht hoe zoet ze smaken - een identiek calorisch gehalte per eenheidsmassa hebben, bevat bruine rijststroop hetzelfde aantal calorieën per gram als fructose-glucosestroop en tafelsuiker.
Gezondheid
Alle bronnen van suiker - tafelsuiker, fructose-glucosestroop, bruine rijststro en andere - leveren energie en je lichaam kan ze omzetten in vet als je ze in grote hoeveelheden eet. Er zijn aanwijzingen dat het eten van grote hoeveelheden hoogfructose-glucosestroop de cellulaire signalering beïnvloedt en het risico op diabetes type 2 en obesitas verhoogt, merkt een studie uit 2004 door Dr. George Bray en collega's in het "American Journal of Clinical Nutrition."
