Als je een circuitgebeurtenis of hardloopevenement bekijkt, merk je twee verschillende lichaamstypen tussen de sprinters en marathonlopers. Een sprinterlichaam is gebouwd voor snelheid en kracht, terwijl de marathonloper is gebouwd voor lang, langzaam uithoudingsvermogen. Maar er zijn meer verschillen tussen sprinters en marathonlopers dan hun fysieke uiterlijk.
Spiervezels
Elke skeletspier bevat twee basistypen vezels: langzame twitching of snelle twitch. Slow-twitch-spiervezels, of Type I-vezels, zijn langzame oxidatieve vezels die langzame spiercontracties produceren en zeer goed bestand zijn tegen vermoeidheid. Fast-twitch spieren vezels, of Type II vezels, produceren snelle contracties die vermoeidheid snel. Dientengevolge bevatten marathoners meestal een aanzienlijke hoeveelheid slow-twitch-spiervezels, terwijl sprinters in de eerste plaats spiervezels hebben die snel twijnen.
Metabole routes
Het menselijk lichaam gebruikt drie specifieke metabole routes om energie te leveren tijdens verschillende loopactiviteiten. Het fosfageensysteem wordt gebruikt tijdens krachtige activiteiten die minder dan 10 seconden duren, terwijl het glycolytische systeem wordt gebruikt voor een gemiddelde intensiteit die tot meerdere minuten aanhoudt. Het oxidatieve systeem wordt gebruikt voor oefening met lage intensiteit die enkele minuten duurt. Met de langere duur van een marathon gebruiken marathoners het oxidatieve systeem ongeveer 95 procent van de tijd en het glycolytische systeem ongeveer 5 procent. Korteafstandsprints gebruiken in de eerste plaats het fosfageensysteem waarbij het glycolytische systeem wordt gebruikt in sprints van de middellange afstand, zoals de 400 meter.
Hartslag
Hartslag is een van de beste voorspellers van trainingsintensiteit tussen sprinten en marathon lopen. Tijdens een sprint met hoge intensiteit, kan je hartslag 80 tot 90 procent van je maximum halen. Deze hartslag kan maar een korte tijd worden volgehouden. Voor een marathonloper ligt de hartslag doorgaans tussen 60 en 70 procent van het maximum, waarbij sommige elite of ervaren marathonlopers het intensiteitsniveau verhogen om een hartslagmaximum van 70 tot 80 procent te bereiken en te behouden.
Training programmas
De trainingsprogramma's voor sprinters en marathons variëren afhankelijk van de specifieke eisen van elk hardloopevenement. Sprinters richten zich op het ontwikkelen van snel bewegende spiervezels en fosfageensysteem door snelheid, kracht en kracht te verbeteren. Je kunt snel bewegende spiervezels ontwikkelen met behulp van plyometrische oefeningen en krachttraining. Marathonlopers richten zich echter op het ontwikkelen van cardiorespiratoire fitness, spieruithoudingsvermogen en uithoudingsvermogen.
