De body mass index wordt door zorgverleners en organisaties gebruikt om een ruwe schatting te geven van uw lichaamsvet. Het correleert tot op zekere hoogte met nauwkeuriger metingen, zoals bio-impedantie schalen en DEXA röntgenscans, maar kan de vetheid in bepaalde populaties overschatten of onderschatten. BMI heeft zijn beperkingen, omdat het uw vet niet direct meet, dus het is niet de meest betrouwbare of geldige manier om het lichaamsvetgehalte te bepalen. Het is gemakkelijk in te schatten en niet-invasief, dus het is nuttig als een van de verschillende screeningtools om de geschiktheid van iemands gewicht te bepalen.
De basis over BMI
Gebruik voor het berekenen van uw BMI in Amerikaanse metingen een vergelijking met een conversiefactor: BMI = gewicht in pond / (hoogte in inches x hoogte in inches) x 703. Er zijn ook veel online calculators. Een BMI lager dan 18,5 wordt als ondergewicht beschouwd, terwijl een BMI van 25 tot 29,9 overgewicht heeft en 30 of meer zwaarlijvig is. Een normale meting valt tussen 18,5 en 24,9.
Uw BMI-meting is geen diagnose. Maar als uw BMI te hoog is, betekent dit voor uw arts dat u mogelijk aanvullende tests moet ondergaan, zoals bloedonderzoek, metingen van de tailleomtrek en huidplooidiktest, om te voorkomen dat overtollig vet geen risico vormt voor uw Gezondheid. Een te lage BMI geeft aan dat u mogelijk niet alle calorieën en voedingsstoffen krijgt die u nodig hebt, dus u loopt mogelijk het risico van lage energie, slechte immuniteit en vitamine- en mineraaltekorten.
BMI-nauwkeurigheid
Jij en je vriend kunnen dezelfde BMI hebben, maar hebben nog steeds verschillende niveaus van vetheid. Als vrouwen en mannen bijvoorbeeld dezelfde BMI hebben, heeft de vrouw meestal meer vet vanwege hormonale verschillen. Ras kan ook van invloed zijn op de BMI - wanneer op dezelfde BMI, bleken blanke mannen meer lichaamsvet te hebben dan Afro-Amerikanen en minder dan Aziaten. Een oudere volwassene heeft waarschijnlijk een hoger percentage vet dan een jongere volwassene, hoewel beide dezelfde BMI kunnen hebben. Sedentaire mensen en atleten die dezelfde BMI hebben, verschillen ook aanzienlijk qua lichaamsvetpercentage - atleten hebben een lager niveau.
Hoe hoger je BMI, hoe groter de kans dat het een te grote hoeveelheid vet nauwkeurig beoordeelt. Zeer atletische mensen van wie de BMI in de hogere kant van normale of lagere kant van overgewicht valt, hebben mogelijk een gezonde hoeveelheid lichaamsvet, maar een overvloed aan spieren die ervoor zorgen dat ze meer wegen. Spier is dichter dan vet, dus het neemt minder ruimte pond op voor pond. Je ziet er mager en fit uit, maar je BMI lijkt hoog. U hoeft zich echter geen zorgen te maken; je draagt geen overdreven vet dat je ziekterisico verhoogt.
Hoe en waar u draagt, telt het gewicht
Waar u vetmassa's naar uw gezondheid draagt, maar BMI zal u dit belangrijke detail niet vertellen. BMI kan niet meten of je een peervorm hebt - met meer onderhuids vet in je heupen en dijen - of een appelvorm met een grotere buik. De grote buik kan zorgen baren, omdat dit kan betekenen dat u te veel buikvet heeft, ook wel visceraal vet genoemd. Visceraal vet kan bijdragen aan ontstekingen en kan verbindingen vrijmaken die uw risico op ernstige gezondheidsproblemen verhogen, zoals diabetes type 2 en hart- en vaatziekten. Om er zeker van te zijn dat je niet te veel visceraal vet bij je hebt, meet je je taille om de omtrek te bepalen. Een taille van 40 of meer inches voor een man of groter dan 35 inch voor een vrouw duidt op potentieel gevaarlijke niveaus van visceraal vet.
Mensen van wie het gewicht volgens de BMI-formule normaal lijkt, dragen misschien nog steeds teveel van die kilo's als vet, vooral als ze ouder zijn, een voedingsarm dieet eten dat rijk is aan vet en suiker, of sedentair zijn. Een man wiens gewicht normaal is maar 20-plus procent lichaamsvet heeft, of een vrouw die 30 procent heeft, loopt mogelijk het risico enkele van dezelfde gezondheidskwesties te ontwikkelen als mensen met aanzienlijk overgewicht. Naar schatting 30 miljoen mensen vallen in deze categorie, verklaarde Dr. Francisco Lopez-Jimenez, een cardioloog van de Mayo Clinic, aan de diëtist van vandaag in 2011.
In deze gevallen van normaal gewichtsovergewicht is BMI niet accuraat noch betrouwbaar. Artsen vragen naar de leefgewoonten van hun patiënten en voeren regelmatige bloeddruk-, cholesterol- en bloedsuikerspiegelonderzoeken uit om mogelijke gevallen te helpen identificeren.
Meest geldige en betrouwbare lichaamsvetmetingen
Voor een beter begrip van hoeveel vet uw lichaam bevat, kunt u nauwkeurigere meetmethoden nastreven. Lichaamsvetschalen zijn relatief gemakkelijk te vinden bij fitnesscentra en ziekenhuizen. Ze gebruiken elektrische impedantie, die een milde elektrische stroom door je lichaam stuurt om vet versus magere massa te meten. Maar hun resultaten kunnen aanzienlijk variëren, afhankelijk van uw hydratatieniveaus en de kwaliteit van de machine.
Een getrainde professional kan de remklauwdiktemeting gebruiken op verschillende locaties op uw lichaam, waaronder de bovenarm, de achterkant van de taille en de dij. De dikte van het huidplooi geeft de hoeveelheid onderhuids vet aan die aanwezig is op deze verschillende locaties en wordt vervolgens gebruikt om uw percentage lichaamsvet in te schatten. Deze test is nauwkeuriger dan BMI, maar het is afhankelijk van de vaardigheid van de persoon die de meting uitvoert.
Hydrostatische of onder water wegende en DEXA-röntgenscans - voornamelijk gebruikt om de botdichtheid te analyseren - behoren tot de meest nauwkeurige manieren om uw lichaamsvet te bepalen. Hydrostatisch wegen heeft een foutenmarge van +/- 1,5 procent voor fouten, terwijl DEXA-scans nog nauwkeuriger zijn; ze worden dus beschouwd als een "gouden standaard" in de analyse van lichaamsvet. Beide vereisen speciale apparatuur, een gezondheidswerker en een geldinvestering. BMI correleert matig met de resultaten van deze maatregelen.
