Kluizenaars spinnen - ook bekend als vioolspinnen of fiddleback spinnen, vanwege de kenmerkende viool-vormige markering op hun rug net achter de ogen - zijn een van de weinige soorten spinnen bekend om medisch significante beten veroorzaken. Hoewel alle kluizenaarspinkbeten pijnlijk zijn, soms buitengewoon, lossen de meesten binnen ongeveer een week vanzelf op. In een minderheid van de gevallen kunnen ernstigere complicaties optreden, tot en met coma en overlijden, hoewel dit uiterst zeldzaam is.
De basis
Recluse spinnen behoren tot het geslacht Loxosceles en zijn endemisch voor Noord- en Zuid-Amerika. In de Verenigde Staten zijn ze te vinden in wijdverspreide regio's in het zuiden, middenwesten en zuidwesten. In Zuid-Amerika, waar ze simpelweg bruine spinnen genoemd worden, zijn ze vooral te vinden in Chili en Brazilië. Zoals hun naam doet vermoeden, leven ze liever in eenzaam bestaan, weggestopt op donkere, stille plekken.
Helaas voor mensen bieden onze huizen een overvloed aan perfecte schuilplaatsen, en om deze reden worden kluizenaarsspinnen voornamelijk binnenshuis aangetroffen, meestal in kasten, binnen en achter meubels (inclusief bedden) en op zolders en kelders. Ze zijn niet agressief en zullen niet gestoord worden als ze problemen zoeken. Problemen vinden ze echter meestal wanneer een of ander nietsvermoedend mens zich tijdens het slapen op hen rolt of een stuk kleding aantrekt waarin de spin zich schuilhoudt. Dit is wanneer de spin, die plotseling de mogelijkheid ziet om verpletterd te worden tot de dood, zal bijten.
Onmiddellijke en kortetermijneffecten van een kluizenaarbeet
Er is meestal geen pijn geassocieerd met een kluizenaarsbeet in het begin; als dat zo is, zal dit meestal bestaan uit een mild brandend gevoel. In de komende twee tot acht uur zal de pijn echter intenser worden, soms tot een ondraaglijke mate. Op de plaats van de beet zal zich meestal een gebied van roodheid van enkele centimeters ontwikkelen, soms met een centraal gedeelte van de bleekheid. Vierentwintig uur erop vormt zich meestal een met vloeistof gevulde blaar, omgeven door een ontstekingsgebied. Een mazelenachtige uitslag kan ook op de omringende huid voorkomen. Dit kan samen voorkomen met een systemisch griepachtig syndroom met koorts, misselijkheid / braken, spierpijn en malaise. In de meeste gevallen eindigen de gevolgen van de kluizenaarsbeet daar en verdwijnen ze na ongeveer een week vanzelf.
Langetermijncomplicaties van een kluizenaarbeet
Een deel van de beten zal echter necrotisch worden, wat betekent dat het aangetaste weefsel sterft en begint te ontbinden, wat het slachtoffer vervolgens vatbaar maakt voor een aantal secundaire complicaties, waarvan de gevaarlijkste bovenop een bacteriële infectie is, die de bloedbaan kan binnendringen via de beschadigde vasculatuur, verspreid door het lichaam en resulteert in coma of de dood. Dit is natuurlijk een extreem resultaat, en buitengewoon zeldzaam, vooral in gebieden die gemakkelijk toegang hebben tot medische zorg.
Necrose van een laesie, een proces dat zich over meerdere dagen voltrekt, zal meestal worden aangekondigd door een verandering van kleur in het midden van de originele laesie tot een schemerig blauw of diep rood, dat vervolgens verdoofd kan worden als de zenuwuiteinden in het gebied sterft. Er zal dan een korst ontstaan die uiteindelijk zal afbreken in een verzweerd gat in de huid dat de eerste 10 dagen of zo zal blijven groeien, meestal tot een grootte van niet meer dan 1 of 2 cm in diameter. Een laesie van deze omvang geneest meestal alleen in de komende weken, vaak zonder littekens. Grotere laesies kunnen echter veel langer duren om te genezen en zeldzame gevallen zijn zo groot dat een chirurgische excisie van necrotisch weefsel en huidtransplantatie nodig is.
