Diana Baumrind is een toonaangevende klinische en ontwikkelingspsycholoog wiens werk op opvoedingsstijlen baanbrekend is, zelfs tientallen jaren nadat ze haar onderzoeken uit 1966, 1967 en 1971 publiceerde over de effecten die verschillende opvoedingsstijlen hebben op de opvoeding van het kind. In haar onderzoek 'Kinderopvangpraktijken die drie patronen van voorschools gedrag tegengaan', uit het op APA PsychNet gepubliceerde abstract van de American Psychological Association, observeerde ze drie groepen peuters. Wantrouwende en ongelukkige kleuters hadden controlerende en verzorgende ouders. Zelfstandige en gelukkige kleuters hadden veeleisende maar koesterende en communicatieve ouders. Onrijpe en afhankelijke kleuters hadden warme ouders die geen grenzen oplegden. Op basis hiervan ontwikkelde Baumrind de autoritaire, gezaghebbende en tolerante opvoedingsstijlen.
Autoritair
Op basis van de waarnemingen van Baumrind zijn autoritaire ouders rigide en controlerend, en ze eisen veel van hun kinderen zonder warmte te bieden of te reageren op de behoeften van een kind. Een kind moet doen wat hem wordt verteld. Als een kind vraagt waarom, antwoordt de ouder: "Omdat ik het zeg." Autoritaire ouders vertrouwen op strenge discipline en een kind heeft weinig controle over zijn leven. Het effect hiervan heeft de neiging kinderen te produceren die niet zeker zijn van zichzelf en moeite hebben met het voltooien van taken. Deze kinderen kunnen moeilijk zijn, kunnen zich sociaal terugtrekken en vormen misschien niet gemakkelijk een vertrouwensrelatie. In het boek, "Psychology Concepts and Applications" van Jeffrey S. Nevid, merkt Baumrind op dat tienerjongens van autoritaire ouders waarschijnlijk slecht presteren op school, geen initiatief hebben en misschien vijandig tegenover leeftijdgenoten staan.
gezaghebbend
Net als de autoritaire ouder stelt de gezaghebbende ouder hoge verwachtingen. In tegenstelling tot de autoritaire ouder, reageert de gezaghebbende ouder op de behoeften van haar kind. Deze ouders zijn flexibel. Ze luisteren en geven advies. Nevid merkt op dat Baumrind verklaarde dat kinderen van gezaghebbend ouderschap de meest waarschijnlijke van de drie stijlen positieve resultaten hebben. Deze kinderen zijn zelfredzaam, hebben een hoog zelfbeeld en zijn populair bij hun leeftijdsgenoten. Gezaghebbende ouders moedigen hun kinderen aan om onafhankelijk en assertief te zijn, terwijl ze ook respect hebben voor anderen. Deze ouders vertrouwen op rede, niet op dwang. Ze leggen de regels uit en ze luisteren naar hun kinderen, en ze stellen redelijke verwachtingen. Wat de gezaghebbende stijl gemeen heeft met autoritair ouderschap, is dat ze beide grenzen stellen aan het stellen van grenzen en aan hun verwachtingen van volwassen gedrag. Waar de twee verschillen zijn in hun discipline stijlen, communicatie en warmte. Autoritaire ouders zijn krachtige, maar gezaghebbende ouders zijn redelijk. Gezaghebbende ouders communiceren warmte; autoritaire ouders doen dat niet.
toegeeflijk
Toegeeflijke ouders bieden veel warmte, maar stellen geen grenzen. Ze laten hun kind doen wat hij wil, en deze kinderen kunnen opgroeien zonder te begrijpen dat de maatschappij grenzen aan hun gedrag zal stellen. Daarom groeien kinderen van toegeeflijke ouders vaak gefrustreerd door hun pogingen om te functioneren binnen de verwachtingen van de samenleving. Het effect van tolerante opvoeding, merkt Baumrind op, is dat deze kinderen misschien impulsief zijn, zelfbeheersing missen en misschien geen ervaring hebben met het vormen van hun wensen aan de verwachtingen van anderen, waardoor het voor deze kinderen moeilijk is om zich aan het volwassen leven aan te passen, volgens naar het boek van Nevid.
overwegingen
Baumrind kon kleuters observeren in hun natuurlijke omgeving - in de kleuterklas - en de kinderen hadden een leeftijd die het onwaarschijnlijk maakte dat ze hun echte, instinctieve reacties veranderden. Baumrind's drie opvoedingsstijlen blijven een werkbaar kader voor ouders om te begrijpen welke opvoedingsstijlen het beste werken - en waarom. Baumrind waarschuwt tegen het proberen om dit kader toe te passen op kinderen van ouders die in andere culturen zijn opgevoed, waar autoritair ouderschap misschien de norm is. In haar oorspronkelijke onderzoek merkte ze op dat in de Verenigde Staten de meeste autoritaire opvoeding plaatsvond bij kinderen van wie de ouders zich in de lagere sociaal-economische lagen bevonden. Deels kan dit het gevolg zijn van een poging van de ouders om hun kinderen te beschermen tegen stressoren die vaak voorkomen in economisch armere wijken, zoals toegenomen criminaliteit en geweld.
