Hardlopen is al sinds de oudheid een competitieve sport. De originele Olympische Spelen in 776 voor Christus bevatten een stadionrace van 600 voet, volgens de Athletic Scholarships-website. In de loop van de tijd zijn loopvlakken voor georganiseerde baanevents geëvolueerd; veel competitieve tracks zijn nu gemaakt van rubber of een rubbersamenstelling. Hoewel ze in eerste instantie duurder zijn dan andere materialen, zijn de rubberen en polyurethaan loopvlakken duurzaam en bieden ze verbeterde atletische prestaties.
Minder verwondingen, verbeterde snelheid
Stressfracturen ontstaan wanneer een bot aanzienlijke schokken krijgt, of ze kunnen zich in de loop van de tijd ontwikkelen door chronische overtraining, volgens Brian J. Krabak, MD van de Universiteit van Washington. Rubberen rupsbanden genereren minder vaak stressfracturen bij hardlopers dan asfalt of betonnen bestrating, die veel meer kracht op beenspieren, botten en pezen produceren.
In een rapport uit 2002 gepubliceerd door het Journal of Applied Physiology, verklaarden Amy Kerdok en collega's dat "getunede tracks" gemaakt van polyurethaan de rijsnelheid met twee tot drie procent verbeterden en het aantal hardloopgerelateerde blessures met 50 procent verminderden, vergeleken met baanvlakken gemaakt met andere materialen. Sprinter Usain Bolt klokt naar verluidt zijn wereldrecord-insteltijden van 9,58 seconden in de 100-meter run en 19,19 seconden in de 200-meter run op een polyurethaanbaan in Berlijn.
Kosten en onderhoud
In het verleden waren sintel, gras en klei gangbare materialen voor baanvlakken. Deze natuurlijke materialen waren goedkoop in de initiële constructie. Het onderhoud van natuurlijke oppervlakken vereist echter een aanzienlijke investering in tijd en geld: het vervangen van vulmateriaal, het egaliseren van het oppervlak van de sporen en het opmerken van rijstroken. Ze werden ook negatief beïnvloed door regen, werden drassig en soms onbruikbaar.
Asfalt werd ook vaak gebruikt voor tracks. Zoals asfalteren voor autoverkeer, worden asfaltsporen zacht met zomerhitte en hard tijdens de winter, volgens de American Sports Builders Association. Het verzegelen van asfaltsporen met latex verbetert hun duurzaamheid.
De initiële kosten van rubber en polyurethaan zijn daarentegen hoger dan voor andere oppervlakken. Een goed geconstrueerd, goed onderhouden rubber- of polyurethaanspoor kan echter 20 jaar of langer in goede staat blijven. Het opnieuw opduiken van de baan kan zijn nuttige levensduur verlengen met nog eens 10 tot 15 jaar, met een lager prijskaartje dan een geheel nieuw circuit.
Omgevingsfactoren
Verhoogde bekendheid met omgevingsfactoren zorgde voor bezorgdheid over de emissie van vluchtige organische verbindingen, of VOC's, uit rubberen sporen. In een in 1999 gepubliceerd onderzoek in het "Journal of Hazardous Materials", hebben F.H. Chang en zijn collega's metingen gedaan aan sporen van synthetisch rubber en polyurethaan. Hoewel alle sporen tijdens de bouw significante VOS-niveaus produceerden, toonden metingen twee jaar na de installatie VOS niveaus op 1,5 meter boven het spoor, het aantal schoolkinderen dat de baan gebruikte vergelijkbaar met die van gebieden weg van het spoor.
Veel rubberen en polyurethaan baanoppervlakken bevatten gerecyclede materialen, zoals oude sportschoenen. Het gebruik van gerecycleerde materialen is een milieuvriendelijke optie voor de aanleg van rails.
