Opiaatmiddelen omvatten illegale drugs zoals heroïne en geneesmiddelen op recept, zoals morfine, codeïne, oxycodon (Oxycontin), hydromorfon (Dilaudid) en andere. Symptomen van ontwenning kunnen het gevolg zijn van het stoppen met opiaatmedicijnen of een vermindering van een gehospitaliseerde dosis. Opiatenontwenning volgt drie kenmerkende stadia, elk met bijbehorende symptomen.
Vroeg stadium
Symptomen van de eerste fase van ontwenning zijn meestal aanwezig binnen acht tot zestien uur na het laatste gebruik. Het begin van de symptomen hangt rechtstreeks samen met de halveringstijd van het geneesmiddel. Gebruikers van fast-on, fast-off drugs zoals heroïne ervaren meestal symptomen sneller dan gebruikers van voorgeschreven medicijnen. Methadon-gebruikers kunnen maximaal 30 uur lang geen symptomen ervaren.
Lichamelijke symptomen van vroege opname zijn loopneus, transpireren, tranen of tranen van de ogen, verwijde pupillen, onvrijwillige spiertrekkingen en kippenvel. Patiënten kunnen klagen over agitatie, angst, rusteloosheid of slapeloosheid. De symptomen zijn aanvankelijk mild, maar nemen in de loop van enkele uren meestal in ernst toe. Veel patiënten rapporteren gelokaliseerde, pijnlijke pijn in de rug, buik en benen. Warme en koude flitsen komen ook vaak voor en patiënten kunnen om dekens vragen.
Hoogtepunt
Symptomen van opiaatontwenning nemen meestal aanzienlijk 36 uur na het begin toe en piek 48 tot 72 uur voordat ze geleidelijk verdwijnen. Agitatie wordt ernstig, vaak gepaard gaand met misselijkheid, braken en diarree. Temperatuur, ademhalingsfrequentie en bloeddruk zijn bescheiden toegenomen.
Echografisch bewijs van pancreatitis is bij sommige patiënten aangetoond en wordt vermoedelijk toegeschreven aan spasmen van de pancreasfincter van Oddi. In zeldzame gevallen zijn toevallen gemeld; deze zijn echter meer kenmerkend voor terugtrekking uit alcohol en andere drugs. Het optreden van aanvallen zou een herevaluatie van de geschiedenis van de patiënt noodzakelijk maken.
In tegenstelling tot onttrekking aan alcohol en andere drugs, wordt opiaatontwenning over het algemeen alleen bij baby's als levensbedreigend beschouwd. Echter, polysubstantie misbruik is de regel, in plaats van de uitzondering, onder opioïde verslaafden. De duur van het stoppen kan worden verminderd door de toediening van opioïde antagonisten zoals naltrexon (Revia) en naloxon (Narcan), maar dit gaat gepaard met een intensivering van de subjectieve symptomen.
Langetermijn
Na 7 tot 10 dagen zijn de fysieke tekenen van ontwenning meestal verdwenen. Psychische en psychosomatische gevolgen van ontwenning, waaronder slapeloosheid, nervositeit, zwakte en spierpijn, kunnen tot maximaal een jaar aanhouden. Opiaatverslaving is vaak een chronische, recidiverende aandoening. In één onderzoek bleef minder dan 25 procent van de heroïneverslaafden onthouden, zelfs met methadonbehandeling. Zelfhulpgroepen zoals Narconon bieden sociale ondersteuning aan patiënten en gezinnen en geven informatie over lokale behandelprogramma's en zorgprofessionals die gespecialiseerd zijn in verslavingen.
