Keloid littekens treden op na beschadiging van de huid bij daarvoor gevoelige personen. Dit letsel kan gering zijn, zoals acne, een insectenbeet of een piercing. Keloïde littekens gedragen zich als goedaardige gezwellen, maar in tegenstelling tot andere littekens, reiken ze verder dan de oorspronkelijke verwonding. Afgezien van hun lelijke uiterlijk, bleek uit een onderzoek in 2004 door Lee en collega's, gepubliceerd in het "Journal of the American Academy of Dermatology", dat de meerderheid van de patiënten met een keloïde pijn en / of jeuk had. Keloids zullen niet achteruitgaan of verbeteren na verloop van tijd en hebben een hoog recidiefpercentage na een operatie.
Genetica
Keloid littekens komen vaak voor bij personen uit bepaalde etnische groepen met als meest getroffen Afro-Amerikanen en de minst getroffen zijn blanken. De meeste keloïde littekens zijn sporadisch; nochtans, schetste een artikel gepubliceerd in de "Archieven van Dermatologie" in 2001 een studie van 14 families die vonden dat sommige families een genetische trek vertonen. Dit kenmerk kan door de moeder of vader worden overgedragen, waarbij de kinderen 50 procent kans hebben om een keloïd litteken te ontwikkelen. Dezelfde studie suggereerde dat de waargenomen variabiliteit en de verschillende individuele reacties aangeven dat keloïd littekenvorming meer dan één gen moet omvatten, dat nog moet worden bepaald.
Een studie gepubliceerd in 2010 in de "Archives of Dermatological Research" toonde aan dat keloïde littekens gerelateerd kunnen worden aan bepaalde variaties van de eiwitten die een immuunrespons stimuleren, de menselijke leukocytenantigenen genoemd.
Anatomische positie
Keloïde littekens komen vaker voor op bepaalde delen van het lichaam en komen zelden voor in andere gebieden. In een artikel uit 2004 in het "Journal of Plastic Surgery" meldden onderzoekers dat keloïdenlittekens vaker voorkomen op de borst, bovenrug, achterkant van de nek, schouders en oorlellen.
Groeifactoren
Groeifactoren zijn de chemische boodschappers die de cellen een signaal geven om hun gedrag te veranderen. Veel groeifactoren zijn betrokken bij zowel littekenvorming als wondgenezing. Keloid littekens worden geassocieerd met de abnormale expressie van een aantal van deze groeifactoren. In een artikel uit 2006 dat gepubliceerd werd in de "Journal of Investigative Dermatology", toonde een team van onderzoekers aan dat keloïde littekens meer dan één abnormaal uitgedrukte groeifactor vereisen. Wondgenezing en littekenvorming omvat niet alleen chemische signalen, maar een breed scala van verschillende celtypen, veel cellen of hun responsen hebben ook aangetoond te zijn veranderd in de vorming van keloïde littekens.
syndromen
Sommige zeldzame syndromen hebben een verhoogde incidentie van keloïdvorming. Rubinstein-Taybi en Goeminne zijn twee van dergelijke syndromen. Personen met deze syndromen hebben echter niet alleen een verhoogde frequentie van keloïde littekens, maar hebben andere karakteristieke eigenschappen. De genetische afwijkingen zijn al voor een aantal van deze ziektebeelden geïdentificeerd.
