Het proces van spijsvertering hangt af van het gesynchroniseerde samenspel van organen, gespecialiseerde mucosa, klieren en spieren. Elke functie van het spijsverteringskanaal speelt een rol bij de afbraak van het voedsel dat je eet in een vorm die je lichaam als voeding kan gebruiken. De verschillen in de moleculaire structuur van koolhydraten, eiwitten en vetten zijn de reden voor variaties in de digestieve afbraak van deze voedingsstoffen.
Initiële fase van spijsvertering
De beginfase van de spijsvertering begint in je mond. Je mond, zoals je maag en dunne darm, is een holle spijsverteringsorgaan met een speciale voering genaamd het slijmvlies. Het mondslijmvlies bevat kleine klieren die spijsverteringssappen produceren. Je tanden mechanisch breken voedsel in kleinere deeltjes. Uw speekselklieren, die zich in de buurt van uw mond bevinden, scheiden speeksel af, waardoor de kleinere deeltjes voedsel chemisch worden afgebroken. Het gekauwde voedsel vermengt zich met speeksel en vormt een massa die een bolus wordt genoemd. De holle organen van het spijsverteringsstelsel zijn ook bekleed met gladde spieren die de orgelwanden in een golfachtige beweging laten bewegen. Deze spieractie wordt peristaltiek genoemd. Deze kenmerken van het bovenste spijsverteringskanaal werken samen om de bolus uit uw mond, via uw keelholte, over uw epiglottis en in uw slokdarm te drijven.
Pepsine en proteïne-spijsvertering in de maag
Als de bolus eenmaal door je onderste slokdarmsfincter is gekomen, komt deze in je maag. De klieren in de binnenkant van de maag produceren secreties die maagzuur worden genoemd. Michael J. Gregory, PhD, een faculteitslid van Clinton Community College, legt uit dat bij het zien van voedsel, je hersenen de endocriene cellen in je maag stimuleren om het hormoon gastrine uit te scheiden. Gastrin activeert uw maag om maagzuur af te scheiden. De aanwezigheid van gastrine zorgt ervoor dat het maagslijmvlies pepsinogeen produceert. Zoutzuur zet pepsinogeen om in pepsine. Pepsine is een enzym dat eiwitten afbreekt tot peptiden. In deze eenvoudiger vorm kunnen eiwitten worden opgenomen door de dunne darm.
De rol van protease in eiwitdigestie
De klieren in je maagwand afscheiden ook het spijsverteringsenzym dat protease wordt genoemd. Protease is van vitaal belang bij de afbraak van eiwitten door het spijsverteringskanaal. Eiwitten zijn een van de meest complexe organische verbindingen van de natuur. Stikstofhoudende stoffen, aminozuren genaamd, bevatten eiwitten. Zoutzuur en protease breken de grote intacte eiwitten in aminozuren, die nu door de dunne darm kunnen worden opgenomen.
Proteïnedistestie en absorptie in de dunne darm
De spieren in je maagwand verplaatsen het voedsel vervolgens naar de twaalfvingerige darm, het eerste deel van de dunne darm. De twaalfvingerige darm en pancreas zetten de afbraak van eiwitten door met de spijsvertering met behulp van een ander enzym dat trypsine wordt genoemd. Het darmslijmvlies scheidt nog een ander enzym af genaamd peptidase, dat de digestie van peptiden tot aminozuren voltooit. De dunne darm absorbeert de aminozuren, waardoor ze in de bloedbaan kunnen komen. Vanaf hier kan je lichaam deze aminozuren weer samenvoegen tot nieuwe eiwitten die nodig zijn voor de celfunctie.
