Het fietsgedeelte van een triatlon is een heel ander dier dan een traditionele wegrace. Deze racestijl beweegt in een sneller tempo over een veel kortere afstand. Fietsers in triatlons gebruiken een gespecialiseerde fiets, een tri-fiets, ontworpen voor sprints voor deze snelle secties. Een tri-fiets is zwaarder dan een racefiets, maar is veel aerodynamischer en maakt gebruik van een andere rijpositie om de prestaties bij hoge snelheden te maximaliseren. Dit maakt het de beste keuze voor een fietssprint tijdens een triatlon, omdat het sneller en efficiënter zal zijn dan een traditionele racefiets.
Rijden als de wind
De sprint van een triatlon is een strijd tegen luchtweerstand. Naast de zwaartekracht op een helling, is luchtweerstand de grootste kracht die een fietser moet overwinnen, goed voor maximaal 90 procent van de weerstand tijdens een sprint. Dit maakt de aerodynamica van een tri-fiets veel belangrijker dan de aerodynamica van een racefiets, die is ontworpen voor endurance races over een breed scala van hellingen. Om de aerodynamica verder te verbeteren, plaatsen tri-fietsen de rijder ook in een andere positie die de trapkracht maximaliseert en het profiel van de rijder minimaliseert.
Aero krijgen
Een tri-fiets maakt gebruik van aerobars om een veel agressievere rijpositie mogelijk te maken. Aerobars zijn geïntegreerd in het stuur van een tri-fiets, of zijn als bevestiging aan bullhorn bars met behulp van klemmen. Deze staven hebben elleboogsteunen, zodat de rijder zijn armen in een gebogen positie kan plaatsen, waardoor zijn profiel wordt aangehaald voor de beste aerodynamica. In deze positie is je trapefficiëntie nog steeds uitstekend, waardoor het bij uitstek geschikt is voor sprints die veel kracht vereisen.
Leven in de slipstream
Een tri-fiets is meestal gebouwd van koolstofvezel, die bestaat uit afzonderlijke vezels die worden verzegeld tot lagen met behulp van een laminaat. Koolstofvezel is extreem stijf en licht van gewicht en kan veel gemakkelijker gevormd worden dan een legering. Hierdoor kan een tri-fiets een unieke vorm hebben die de luchtweerstand minimaliseert met behulp van vleugelachtige tapering in elk gedeelte van het frame. De zitbuis van het frame zal meestal rond het achterwiel draaien, waardoor de fiets een soepele, ononderbroken vorm krijgt. Het frame van een tri-fiets is meestal zwaarder dan een traditioneel racefietsframe vanwege het extra materiaal dat wordt gebruikt bij het maken van de aerodynamisch gevormde buizen, maar gewicht heeft een veel kleiner effect op de snelheid dan aerodynamica bij de hoge snelheden van een triatlon-sprint.
Het wiel opnieuw uitvinden
Tri-fietsen maken gebruik van koolstofvezelwielen met diepe velgbreedtes om de aerodynamica verder te verbeteren. Sommige rijders gaan hiermee tot het uiterste door een volledig gesloten achterwiel te gebruiken, dat de spaken in een koolstofvezel schaal bedekt. Deze wielen snijden op dezelfde manier door de wind als de vorm van het frame, waardoor de turbulentie die wordt veroorzaakt door roterende spaken wordt verminderd.
