Stafylokokken zijn een cirkelvormige familie van bacteriën die vaak in de huid leven. Stafylokokus wordt opgemerkt door The Merck Handleidingen Online Medische Bibliotheek als een gevaarlijke bacteriesoort binnen het gezin. De Merck-handleidingen merken op dat de Staphars aureus-bacteriën zich in de neus en op de huid van sommige mensen bevinden en dat hun verblijf tijdelijk of tijdelijk is bij de meeste mensen, maar permanent bij ongeveer 20 tot 30 procent van de bevolking. Deze mensen worden dragers genoemd en de infectie is besmettelijk. Stafylokokkeninfecties kunnen variëren in ernst en kunnen huid-, bloedbaan-, hartklep-, bot- en longinfecties veroorzaken.
Beta-Lactamase Stabiele penicillines
Staphylococcus aureus is een veel voorkomende klasse van bacteriën. Gewoonlijk werd S. aureus vaak behandeld met de eerste en meest voorkomende klasse van antibiotica, de penicillines. Penicillines, volgens Susan M. Turley, auteur van "Understanding Pharmacology for Health Professions," werden ontdekt in 1940. In de afgelopen 70 jaar hebben veel stammen van Staphylococcus aureus soorten een strategie ontwikkeld om de effecten van antibiotica te overleven. Een dergelijke strategie heeft de bacteriën in staat gesteld om het antibioticum ineffectief te maken, volgens een 2003 "Podiatry Today" tijdschriftartikel door Mark Kosinski, DPM.
De penicilline-medicijnklasse staat bekend om zijn consistente structuur, een bètalactamring, ook bekend als een penicillinering. Stokoortje aureus soorten zijn geëvolueerd om een enzym te maken om deze karakteristieke ring te vernietigen en daardoor het medicijn niet te laten werken. Dit enzym staat bekend als het bètalactamase- of penicillinase-enzym. In een artikel uit 2003 in het tijdschrift "Podiatry Today", door Mark Kosinski, DPM, legt hij uit dat alle penicillines die voor de behandeling van Staph-aureus worden gebruikt, bèta-lactamase-stabiel moeten zijn. De synthetische antibiotica die aan deze specificatie voldoen en die S. aureus-infecties kunnen behandelen, zijn bekend als nafcilline, oxacilline, dicloxacilline en methicilline.
Combinatiedrugs
De oudere penicillines die niet konden werken vanwege het geëvolueerde vermogen van de bacterie om ze te weerstaan, waren de vaak gebruikte amoxicilline en ampicilline. Om dit verzet te overwinnen, merkt Susan Turley, auteur van 'Understanding Pharmacology for Health Professions', op dat een ingenieus idee om deze oude penicillines te combineren met een nieuwe drugsklasse die zou werken rond de storing tot wasdom kwam. als bèta-lactamaseremmers en ze werkten om het vermogen van de S. aureus-bacterie te blokkeren om de kenmerkende penicilline-ringstructuur te vernietigen De nieuwe combinatie van geneesmiddelen die werkzaam zijn tegen Staphylococcus aureus-infecties zijn amoxicilline / clauvulante, ampicilline / sublactam, piperacilline / tazobactam en ticarcilline / clavulanaat.
MRSA Antibiotica
Toen de bèta-lactamase-stabiele penicillinen zoals methicilline voor het eerst in het laboratorium werden verkregen, waren hun succespercentages van de behandeling van de nieuwe resistente stammen van S. aureus-infecties uitstekend. Bij opeenvolgend gebruik en afhankelijkheid echter, had zelfs deze groep antibiotica resistente stammen die tegen hen opkwamen. De nieuwe stammen van bacteriën waarvan bekend is dat ze de bèta-lactamase-stabiele groep remmen, staan gezamenlijk bekend als methicilline-resistente Staphylococcus aureus, of MRSA, bacteriën. MRSA-infecties kunnen worden verkregen in het ziekenhuis of de gemeenschap, merkt Kosinski op.
Wanneer mensen zijn geïnfecteerd met deze klasse van resistente S. aureus-bacteriën, kunnen ze afhankelijk zijn van antibiotica waarvan Kosinski merkt dat ze een verschillende mate van activiteit hebben. Het zijn geen penicillines, hebben geen bètalactamringen en zijn daarom meer gekwalificeerd om met dit type infectie om te gaan. MedlinePlus merkt op dat MRSA-antibiotica clindamycine, daptomycine, doxycycline, linezolid, minocycline, tetracycline, trimethoprim-sulfamethoxazol en vancomycine omvatten.
