Cardiale output (CO) kan worden gedefinieerd in woorden, maateenheden of vergelijkingen. Kort gezegd is het de hoeveelheid bloed die in één minuut uit de linker hartkamer wordt gepompt, ook uitgedrukt als liters per minuut (L / min). In de gemiddelde volwassene in rust meet de cardiale output gewoonlijk tussen 4,5 en 5,5 l / min. Verschillende factoren kunnen de cardiale output indirect beïnvloeden door de hartslag (HR) en het slagvolume (SV) te beïnvloeden, de primaire componenten van de cardiale outputbepaling die vaak wordt uitgedrukt door de vergelijking CO = HR x SV.
Hartslag
De hartfrequentie in rust ligt gemiddeld tussen 60 en 100 slagen per minuut. Dit nummer wordt bepaald door het inherente elektrische systeem van het hart, dat fungeert als een pacemaker, waardoor wordt verzekerd dat de hartslag binnen bereik kan worden gehouden. Een verhoging van de hartslag als gevolg van stimulatie of excitatie door activiteit, medicijnen, medicijnen of andere bronnen, zal resulteren in een toename van de cardiale output. Een afname van de hartslag als gevolg van een elektrische afwijking en sommige medicijnen kan resulteren in een verminderde cardiale output. Dit is vaak waar, omdat de cardiale output recht evenredig is met veranderingen in de hartfrequentie. Wanneer de hartslag extreem snel wordt, heeft het hart mogelijk niet genoeg tijd om zich adequaat te vullen met bloed tussen de beats; dit kan resulteren in een verminderde cardiale output. Medische interventie door middel van elektrische of intraveneuze technieken is soms nodig om de hartslag te verlagen tot een adequaat bereik. Geïmplanteerde defibrillatoren kunnen chirurgisch worden geplaatst om ervoor te zorgen dat als de hartslag te snel wordt, deze snel weer op een normaal bereik kunnen worden teruggezet. Wanneer de hartslag te langzaam is, kan de cardiale output ook aanzienlijk verminderen en kunnen interventies nodig zijn om de hartslag te verhogen. Geïmplanteerde pacemakers kunnen chirurgisch worden geplaatst om een consistent adequate hartslag te garanderen.
Stroke Volume
Het slagvolume is de meting van het bloedvolume dat door de linker ventrikel wordt gedwongen bij één hartcontractie. Dit wordt vaak bepaald door het meten van het volume van het bloed aanwezig in de linker hartkamer vlak voor de samentrekking en het meten van het volume van het bloed aanwezig nadat de volledige contractie is voltooid. Deze metingen worden vaak eind-diastolisch volume (EDV) en eind-systolisch volume (ESV) genoemd. Daarom is SV = EDV - ESV. Deze meting kan worden beïnvloed door veranderingen in het contractvermogen van het hart, de samentrekkingskracht, het volume van het bloed dat kan worden gepompt of andere variabelen zoals weerstand in de bloedsomloop die deze factoren kunnen beïnvloeden of veranderen. Ernstige bloeding of shock, hartbeschadiging of extreme infecties kunnen het vermogen van het hart om effectief te pompen veranderen.
Factoren die indirect van invloed zijn op de cardiale output
Catecholamines, de chemicaliën die worden geproduceerd tijdens perioden van opwinding, zoals activiteit, beweging of werk, kunnen een toename van zowel de hartslag als het slagvolume veroorzaken, waardoor het hartminuutvolume sterk toeneemt. Medicijnen of vergiften die de hartslag vertragen of het vermogen van het hart om met geweld samen te trekken verminderen, verminderen vaak de cardiale output, vaak tot kritisch lage niveaus.
Tijdens een hartinfarct of een hartaanval kunnen er aanzienlijke variaties zijn in de cardiale output. Vaak reageert het lichaam in de beginfase van een hartaanval door de productie van catecholamine te verhogen, wat de hartproductie kan verhogen. Dit kan verhoogde druk veroorzaken waartegen het hart moet pompen, waardoor de werklast van een hart dat al door de blokkering van een slagader wordt getroffen, reeds wordt verhoogd door spierweefselsterfte. Tijdens of zelfs na een hartaanval kan het beschadigde spierweefsel verwoestende effecten hebben op het vermogen van het hart om te pompen. Vaak kunnen de resultaten aanzienlijk verminderde contractie van de linker hartkamer en vervolgens hartfalen. Zodra het hart begint te falen, kan vocht weer in de longen terechtkomen, wat leidt tot congestie of natte longgeluiden. Dit wordt vaak congestief hartfalen genoemd.
Chronische hoge bloeddruk, roken, drugsgebruik, nieraandoeningen, hoog cholesterol, gebrek aan lichaamsbeweging, slechte voeding en andere genetische en leefstijlfactoren kunnen het vermogen van het hart om samen te trekken en bloed te pompen beïnvloeden.
