Voetbal is brutaal fysiek, met fysieke botsingen tussen spelers een vast onderdeel van het spel. Pas recentelijk heeft onderzoek met hulp van de rechtbank overtuigend aangetoond dat langdurig voetballen vaak leidt tot ernstige hoofd- en lichamelijke verwondingen.
Hoofdwonden
In de loop van een regulier spel ondergaan voetbalspelers meerdere aanrijdingen met hun hoofd. Het exacte aantal en de ernst van deze botsingen varieert op speelpositie en andere factoren, maar hersenschudding is een aanhoudend risico. Wanneer je een hersenschudding krijgt, worden de cellen van de hersenen uitgerekt of gewond op een manier die je mentale en fysieke welzijn kan beïnvloeden. In 2007 bevestigde een Hof van Beroep van de Verenigde Staten een uitspraak van een lagere rechtbank in 2005 dat de hersenschade van Mike Webster in het oude centrum veroorzaakt werd door het voetballen. Dergelijke schade kan worden voorkomen als spelers de juiste hoeveelheid rust hebben na een hersenschudding, maar veel coaches en spelers werken volgens een code van hardheid. Het resultaat kan hersenbeschadiging zijn, met affecten die direct voelbaar zijn in de vorm van duizeligheid, onbalans en hoofdpijn, maar ook in de vorm van evenwichtsproblemen, klinische depressie en meer.
Psychologisch residu
Het aantal botte krachtletsels dat een voetballer gedurende zijn hele carrière oploopt, kan leiden tot hoofd- en hersenletsel die van invloed zijn op de geestelijke gesteldheid van een speler. Een deel van de fysieke schade aan de hersenen kan tot depressie leiden. In sommige gevallen, zoals die van Andre Waters, leidt depressie tot zelfmoord. Een onderzoek uit 2007 door Julian Bailes, et al. ontdekte dat het risico op depressie bij gepensioneerde spelers twee keer zo hoog was in degenen die hersenschudding hadden opgelopen. Dat aantal ging tot drie keer hoger dan het risico bij ex-spelers die vijf hersenschuddingen of meer hadden opgelopen.
Slijtage
Zoals alle professionele atleten die sporten beoefenen met veel fysiek contact, lopen voetbalspelers risico op verwondingen tijdens en na hun loopbaan. Hoe meer ze hun lichaam belasten, hoe meer repercussies ze tegenkomen. Door te buigen, af te duwen en zwaar contact te maken, belast je je gewrichten, ligamenten en spieren. Dit kan leiden tot directe verwondingen zoals gespannen spieren en gebroken botten, evenals latere complicaties zoals ernstige artritis en gewrichtspijn.
Obesitas, slaapapneu, diabetes en meer
Voetbalspelers - die soms meer dan 300 pond wegen - hebben vaak te maken met de bijwerkingen van hun gewicht, lang nadat ze zijn gestopt met spelen. Slaapapneu, bijvoorbeeld, treft voetballers zowel halverwege als na de loopbaan. De beste manier om slaapapneu te behandelen is om af te vallen, maar spelers die worden aangemoedigd om groot te blijven voor hun positie, of spelers die na hun pensionering geen gewicht kunnen verliezen, lopen een ernstig risico op slaapapneu. Een studie uit het New England Journal of Medicine uit 2003 wees uit dat 14 procent van de actieve spelers in de NFL slaapapneu had. Evenzo kunnen de gevolgen van obesitas, zoals diabetes, zwaardere voetballers treffen, lang nadat ze met pensioen zijn gegaan. Deze spelers lopen ook risico op hart- en vaatziekten, hoge cholesterol en hoge bloeddruk.
