Ernstige depressieve stoornis en dysthyme stoornis, algemeen bekend als dysthymia, vertegenwoordigen twee stemmingsstoornissen geclassificeerd door de "Diagnostic and Statistical Manual" van de American Psychiatric Association. Beide stoornissen worden gekenmerkt door gevoelens van verdriet of apathie, maar hebben een duidelijk verschillende tijdsduur en symptoompatronen die zorgvuldig moeten worden beoordeeld op een nauwkeurige diagnose.
Achtergrond
Volgens het National Institute of Mental Health treft een depressieve stoornis ongeveer 14,8 miljoen Amerikaanse volwassenen, of 6,7 procent, in een bepaald jaar. Dysthymia treft jaarlijks ongeveer 3,3 miljoen Amerikaanse volwassenen, of 1,5 procent van de volwassen Amerikaanse bevolking. De mediane ouderdom van het begin voor beide diagnoses treedt op in de vroege jaren 30.
Zowel depressieve stoornis als dysthymie zijn stemmingsstoornissen die zich manifesteren als een depressieve of droevige stemming. Om te worden gediagnosticeerd, moeten ook verschillende andere symptomen optreden gedurende een bepaalde minimumduur. De specifieke diagnostische criteria voor het aantal symptomen, intensiteit en duur verschillen voor de twee stoornissen.
Aantal symptomen
Voor een diagnose van depressieve stoornis moet een persoon ten minste vijf van de negen kenmerkende symptomen ervaren gedurende ten minste een periode van twee weken. Een van deze symptomen moet een depressieve stemming zijn of verlies van interesse of plezier in activiteiten die normaal worden genoten. Andere kenmerkende symptomen kunnen zijn: significante veranderingen in eetlust en gewicht, minder of meer slapen dan normaal, fysieke onrust of traagheid, vermoeidheid, gevoelens van waardeloosheid, onvermogen zich te concentreren en terugkerende gedachten over dood of zelfmoord, volgens de American Psychiatric Association.
Dysthymia vereist minder symptomen voor diagnose. Het individu moet de depressieve stemming en minstens twee andere symptomen uit een lijst van zes hebben, waaronder mogelijk veranderende eetlust, slaapproblemen, vermoeidheid, laag zelfbeeld, slechte concentratie en gevoelens van hopeloosheid.
Duur en intensiteit van symptomen
Voor een diagnose van depressieve stoornis moet een persoon ten minste één depressieve 'episode' ervaren, gekenmerkt door ten minste twee weken depressieve symptomen, volgens de American Psychiatric Association. Symptomen moeten het grootste deel van de dag voorkomen, bijna elke dag van die periode van twee weken.
Dysthymia-symptomen moeten over een langere tijdsperiode optreden, maar zijn van mindere intensiteit dan depressieve stoornissen. Dysthymia presenteert als een chronische depressie die minstens twee jaar moet duren om gediagnosticeerd te worden. De depressieve stemming moet volgens de American Psychiatric Association alleen "meer dagen dan niet" zijn, in vergelijking met "bijna elke dag" voor depressieve stoornissen. Om in aanmerking te komen voor een diagnose van dysthymie, kan een persoon niet langer depressief zijn gedurende meer dan twee aaneengesloten maanden van die periode van twee jaar.
Depressie en dysthymie bij kinderen
Bij kinderen kunnen duidelijke tekenen van een lage, bedroefde of depressieve stemming niet voorkomen, omdat de emotionele patronen van kinderen verschillen van die van volwassenen. In plaats daarvan kan chronische en niet-aflatende prikkelbaarheid kenmerkend zijn voor het kind met depressie of dysthymie, aldus de American Psychiatric Association.
Voor een diagnose van dysthymie bij kinderen hoeven de symptomen zich slechts een jaar voor te doen. Nogmaals, de symptomen kunnen niet langer duren dan een periode van twee maanden.
Dubbele depressie
Mensen met dysthymia kunnen aanvallen van zware depressies ervaren. Wanneer dit gebeurt, is het in de volksmond bekend als dubbele depressie. Voor deze aanduiding moet dysthymie gedurende ten minste twee jaar in de levensduur van het individu hebben plaatsgevonden voordat er zich volwaardige symptomen van een depressieve episode voordoen. Dubbele depressie is geen formele diagnose in de "Diagnostische en statistische handleiding" van de American Psychatric Association, maar wordt vaak informeel gebruikt door clinici.
