Lucht stroomt door de longen via vertakte luchtwegen die naar luchtzakjes leiden, waar gas wordt uitgewisseld. Bronchitis verwijst naar ontsteking van de bekleding van grote tot middelgrote luchtwegen, bronchiën genaamd. Acute bronchitis, gewoonlijk een verkoudheid op de borstkas genoemd, wordt in 90% van de gevallen veroorzaakt door een virale infectie van de luchtwegen. Een bacteriële infectie is soms de schuld, vooral bij mensen met reeds bestaande gezondheidsproblemen. Chronische bronchitis verwijst naar lang bestaande ontsteking van de bronchiën, die meestal wordt veroorzaakt door roken. Uw oefeningsregime moet mogelijk worden aangepast als u bronchitis heeft om verzwarende hoest en piepende ademhaling te voorkomen.
Trainen met acute bronchitis
Wanneer u een verkoudheid op de borst heeft, veroorzaakt een ontsteking van de bronchiën een natte hoest die gewoonlijk ongeveer 2 tot 3 weken aanhoudt. Ook piepende ademhaling komt soms voor, wat meestal verdwijnt wanneer slijm in de luchtwegen wordt gewist door hoesten. Wanneer u acute bronchitis heeft, maakt de ontsteking van uw luchtwegen ze meer prikkelbaar en wordt hoest gemakkelijk geactiveerd. Oefening maakt bronchitis niet erger, maar krachtige activiteit die ervoor zorgt dat u diep en snel ademt, zal waarschijnlijk hoesten veroorzaken. Voor uw comfort, daarom, zou u aan minder zware oefening willen kunnen vasthouden tot uw hoest weggaat. Yoga, krachttraining en lichte tot matige intensiteit wandelen, zwemmen of fietsen zijn goede opties als je je wilt oefenen.
Het hervatten van uw normale routine na acute bronchitis
Acute bronchitis is meestal een milde ziekte die binnen een paar weken verdwijnt zonder specifieke behandeling. Als u verder gezond bent, kunt u gewoonlijk uw normale trainingsroutine hervatten zodra u er zin in hebt. Bij sommige mensen blijven de luchtwegen gevoeliger dan normaal gedurende maximaal 8 weken na een aanval van acute bronchitis. Als je zware oefeningen met een snelle ademhaling vindt, hoest je, dan wil je misschien de intensiteit verlagen tot een niveau dat je kunt verdragen zonder te hoesten. U kunt uw trainingsintensiteit geleidelijk verhogen tot u weer normaal bent.
Trainen met chronische bronchitis
Chronische bronchitis is een vorm van chronische obstructieve longziekte (COPD). De meeste mensen met chronische bronchitis hebben ook enige mate van emfyseem, de andere vorm van COPD. Langdurig nat hoesten is het primaire symptoom van chronische bronchitis. Andere symptomen zijn piepende ademhaling, beklemd gevoel op de borst en kortademigheid, vooral bij lichamelijke inspanning. Het hoesten en kortademigheid geassocieerd met chronische bronchitis kan beweging moeilijk maken. Oefening is echter een belangrijk aanbevolen onderdeel van de behandeling van COPD. COPD-richtlijnen van de Global Initiation for Chronically Obstructive Lung Disease, het American College of Chest Physicians, de American Thoracic Society en andere professionele medische organisaties bevelen supervised exercise-training aan, die meestal deel uitmaakt van een breder programma voor longrevalidatie. Als u chronische bronchitis heeft, overleg dan met uw arts voordat u aan een nieuw trainingsprogramma begint of uw bestaande regime wijzigt.
Waarschuwingen en voorzorgsmaatregelen
In een overigens gezonde persoon is acute bronchitis meestal een milde ziekte. De ziekte kan echter ernstiger zijn als u een verzwakt immuunsysteem of reeds bestaande longziekte, zoals astma of COPD heeft. Neem contact op met uw arts als u een van deze aandoeningen heeft en ontwikkel symptomen van acute bronchitis om te bepalen of u medische evaluatie en behandeling nodig heeft. Zoek ook medische hulp als uw hoest langer dan 3 weken aanhoudt, of als u tekenen of symptomen heeft die kunnen wijzen op iets ernstigers dan een verkoudheid op de borst, zoals een longontsteking. Deze waarschuwingssignalen en symptomen omvatten: - pijn op de borst of benauwdheid - koorts hoger dan 100,5 F - kortademigheid of moeite om op adem te komen - bloed ophoesten - een snel hart- of ademhalingsritme
Gereviewd en herzien door: Tina M. St. John, M.D.
