Volgens pediatrische arts, Dr. Greene, kunnen enkelfracturen bij kinderen in eerste instantie verstuivingen zijn vanwege hun overeenkomsten. Bij vergelijkbare mechanismen voor verwonding heeft de enkelblessure van een kind een hogere incidentie van fracturen dan een volwassene. Kinderen hebben nog steeds open groeischijven die zorgen voor grotere instabiliteit en zwakte, wat leidt tot een hoger percentage van fracturen. Kinderen die op of vlakbij groeischijven breken, lopen mogelijk een hoger risico op complicaties dan mensen met avulsiefracturen. Zelfs wanneer chirurgisch herstel noodzakelijk is, vindt genezing bij de meeste kinderen snel plaats.
Lange botbreuken
Breuken zijn breuken of scheuren in een bot. Ze worden vaak veroorzaakt door trauma maar kunnen ook worden veroorzaakt door overmatig gebruik. Greenstick-fracturen in de enkel kunnen voorkomen op de tibia en fibula. Greenstick-breuken komen voor op lange botten en worden geïdentificeerd door het buigen en barsten van slechts één zijde van het lange bot. Breuken kunnen ook optreden als een lang bot verdraait maar de buitenste laag niet breekt, dit staat bekend als een gespelfractuur. Avulsiefracturen zijn een relatief veel voorkomende enkelblessure bij kinderen. Een avulsie treedt op wanneer het ligament losraakt van het bot en een klein stukje bot ermee verwijdert. Avulsiefracturen kunnen optreden op de malleloi. Verplaatste breuken kunnen zeer ernstig zijn en optreden wanneer het gebroken bot uit positie beweegt.
Groeiplaat breuken
Groeiplaatfracturen worden gecategoriseerd als type I tot V door hun toenemende ernst. Groeiplaatfracturen kunnen ook Salter-breuken worden genoemd. Volgens Dr. Cliff Wheeless is de meest voorkomende pediatrische groeistrookfractuur een type II tibiale fractuur. Scheidingen op de groeiplaat worden beschouwd als een lager tot gemiddeld risico op complicaties, terwijl epifysaire plaatfracturen het grootste risico op complicaties hebben en een volledige verstoring van de groeischijf kunnen betekenen.
symptomen
Volgens de Amerikaanse Academie van Orthopedische Chirurgen zijn tekenen en symptomen van enkelfracturen zwelling, blauwe plekken, pijn, gevoeligheid en het onvermogen om het gewicht te dragen. Verplaatste fracturen kunnen ook duidelijke misvormingen hebben.
Zoek onder de oppervlakte
Kinderen met vermoedelijke fracturen moeten onmiddellijk door hun kinderarts of orthopedisch arts worden gezien. Een arts-examen zal worden gegeven om te bepalen of een röntgenfoto noodzakelijk is. Als een breuk wordt vermoed, kunnen röntgenfoto's van de voet, enkel en been worden gemaakt. Een stresstekst X-ray kan worden voorgeschreven om de noodzaak van een operatie te bevestigen. Ernstige verwondingen kunnen ook een CT-scan vereisen. Als röntgenfoto's negatief zijn, kan de arts ook een MRI voorschrijven om te zoeken naar beschadiging van zacht weefsel.
Het probleem corrigeren
Niet-operatieve behandeling is voldoende voor vele fracturen en omvat gesloten reducties en immobilisatie. Meer ernstige verwondingen vereisen operaties en kunnen worden gebruikt voor open reducties of peesherhaling. Groeiplaatbreuken type I of II kunnen worden behandeld door gesloten reductie en immobilisatie. Immobilisatie wordt uitgevoerd door gieten of spalken. Operatieve behandeling kan nodig zijn voor groeistapelfracturen type III, IV, V of die grovelijk zijn verplaatst.
Incidenten
Een studie uitgevoerd door Vahvanen en Aalto, gepubliceerd door Orthopaedic & Traumatic Surgery, analyseerde 310 kinderen in de leeftijd van 2 tot 14 jaar. Vahvanen en Aalto concludeerden dat 71 procent van de fracturen op de malleloi plaatsvond, terwijl slechts 22,9 procent op de groeischijf voorkwam. Elke breuk bij kinderen kan leiden tot beenlengteverschillen of blijvende misvormingen. Volgens Dr. Clifford Wheeless treden complicaties van de beenlengte op bij naar schatting 10 tot 30 procent van de gediagnosticeerde fracturen. Omdat kinderen een hoger risico op fracturen hebben, is het belangrijk om snel actie te ondernemen wanneer men wordt vermoed.
