Men wordt niet gewoon één ochtend wakker en besluit naar Mt. Kilimanjaro. Tenzij je een van de Tanzaniaanse dragers bent die het voor de kost doen, kost het vooraf een maanden training en een enorme hoeveelheid fysieke kracht, innerlijke kracht en pure wilskracht om de 19,341 meter hoge piek in Tanzania te beklimmen - de hoogste piek in Afrika.
En zelfs als je al het nodige werk hebt gedaan om in vorm te komen, is er geen garantie dat je klaar bent voor wat de berg je oplevert. Ongeveer 35.000 mensen proberen elk jaar de Kilimanjaro te beklimmen, maar slechts ongeveer de helft haalt de top.
Er is hoogteziekte waar je mee kunt kampen, samen met steeds lagere temperaturen als je de top nadert, winden die uit het niets lijken te komen en knoestige blaren, blauwe plekken en verloren teennagels. En vergeet niet de totale fysieke en mentale uitputting die komt van wandelen van 30 tot 45 mijl (afhankelijk van je route) recht omhoog een berg gedurende zes tot tien dagen.
We spraken met de vrouwen van # KiliClimb2016 om erachter te komen wat het echt kost om Mt. Kilimanjaro - zowel fysiek als mentaal - en ontdek of ze het opnieuw zouden doen.
De geboorte van # KiliClimb2016
In september 2016 durfde een groep van 17 inspirerende vrouwen (en hun gids, gastheer van Discovery Channel Jeff Evan) deze berg te beklimmen - de hoogste vrijstaande berg ter wereld.
Hun doel? Om zichzelf - en vrouwen overal - in staat te stellen samen uitdagingen aan te gaan en barrières te slechten. Hun kernfilosofie was: "Samen zijn we sterker dan we ooit uit elkaar zouden kunnen zijn, en we zijn sterker dan wat ons ook in de weg staat."
De groep begon met Evans, Heather Thomson (een naam die je misschien kent als je een fan bent van "Real Housewives of New York") en Remembrance "Memmy" Staber (een gecertificeerde personal trainer en ambassadeur van de non-profitorganisatie No Barriers) , die al sinds de vijfde klas vrienden is met Thomson.
"We hebben het idee van de klim naar de wereld gebracht via internet en sociale platforms om aan te kondigen dat we het deden en om applicaties te openen om ons dynamische team te bouwen," zegt Thomson. Sommige van hun andere vrienden deden mee, terwijl anderen vreemden waren "samengebracht door een oproep tot avontuur en een kans om verandering aan te moedigen, ideeën en nieuwe wegen individueel en als een team."
De laatste groep bestond ook uit Yvonne Heib (een gepensioneerde militaire veteraan), Angie Shireman (een overlevende van een mastectomie en een hersenoperatie), Amilya Antonetti (ondernemer en CEO), Edie Magnus (een journalist en professor aan het Mercy College) en 11 andere vrouwen uit een verschillende achtergronden.
"Tijdens de training heb ik veel over mezelf geleerd. Ik ontdekte dat ik mijn lichaam en mijn geest ver kon duwen tot voorbij alle grenzen of overtuigingen die ik ooit had gedacht. Het hebben van enkele uren eenzaamheid in de bergen bereidde niet alleen mijn lichaam, maar bracht me ook dichter bij mijn ware doel voor deze klim. Ik was aan het klimmen naar LET GO en om opnieuw te beginnen. "- Angie Shireman, klimmer en eigenaar van Good Vibe Tribe Jewelry
Prepping voor de klim van een leven
Hoewel de beklimming zelf zeven dagen duurde, begonnen de meeste klimmers vier tot vijf maanden eerder te trainen. En, zoals je zou kunnen raden, bij het trainen ging heel veel wandelen.
"Ik begon vier maanden en heb getraind door vijf dagen per week te wandelen", zegt Staber. Haar wandelingen varieerden van korte uitstapjes van drie tot vijf mijl tot langere van acht tot tien mijl - terwijl ze haar 15-pond-pack aanhad.
Veel van de vrouwen hebben ook een aantal Colorado 14ers aangepakt om zich voor te bereiden op klimmen op hoogte. Voor degenen die onbekend zijn met het bergbeklimmen, is dat elke berg die hoger is dan 14.000 voet. En in de VS is er geen plaats met meer 14ers dan Colorado.
"Minstens één keer per week heb ik een 14er beklommen", zegt klimmer Ellie Weihenmayer uit Golden, Colorado, die naast de wandelingen twee uur per dag werkte (soms om 18.00 uur of 22.00 uur).
"Deze beklimmingen waren de perfecte replicatie van de dagen die ik op Kilimanjaro zou vinden, waar ik bovenaan zou zeggen:" Ok. Die klim was zeker zwaar genoeg. '"Weihenmayer had eerder geprobeerd om de Kilimanjaro te beklimmen, maar tikte uit voordat hij de top bereikte. Dus deze keer was ze nog vastberadener.
Maar net als bij elke fysiek veeleisende onderneming, was het van vitaal belang dat de training van de klimmers draaide om functionele bewegingen. "Het ging erom mijn hele lichaam te trainen en het vervolgens voor te bereiden om zichzelf op te tillen en de rotsen omhoog te duwen," zegt Thomson.
Dus haar trainer, Will Torres, had haar focus op oefeningen zoals step-ups, boxsprongen en gewogen loopstoten. De nadruk lag op krachttraining op het hele lichaam, met een speciale nadruk op kernwerk, wat betekende oefeningen als Turkse opkikkingen, verzwaarde vlinder sit-ups en veel squats.
"We hebben de krachttraining van het hele lichaam geperfectioneerd en hebben echt de kern in eigen handen", zegt Thomson. "Ik perfectioneerde de bewegingen voordat ik gewicht toevoeg, en daarna voegde ik gewicht toe met perfecte bewegingen. Dat heeft het verschil gemaakt. '
"Kilimanjaro hecht belang aan je trainingen als geen ander. Hoe harder je werkt, hoe leuker je zult zijn op de berg. Maar wat ik na maanden van sporten vond; het plezier begint pas echt als je gewoon ja zegt. "-Ellie Weihenmayer, de tweede Kilimanjaro-klimmer
"Kilimanjaro moet niet lichtvaardig worden opgevat. Je bent kilometers ver weg, hoog en ver weg van de beschaving. En de mensen die je kiest om je naar het dak van Afrika te leiden, moeten weten wat ze doen. "-Heather Thomson, klimmer en Real Housewife van New York
Wat is er gebeurd op de berg
Met uitzondering van de topdag, wandelden de vrouwen ongeveer zeven uur per dag. "Pole, pole (uitgesproken pol-ay, pol-ay, het betekent 'langzaam, langzaam' in het Swahili) was het tempo," zegt Thomson. Ze merkte op dat te snel gaan je risico op enkele van de meer ernstige bijwerkingen van hoogteziekte en vroeg uitbranden vergroot.
Elke ochtend werd het team vroeg wakker na niet veel slaap. "Je laat je tent gekleed liggen met al je spullen ingepakt en je dagpakket klaargemaakt, waterzakken vol, haal wat ochtendspullen en ga op pad voor de dag," herinnert Thomson zich.
Elk dagpakket van een klimmer kon niet meer dan 25 pond wegen (niet dat je toch meer dan dat zou willen dragen). Ze pakten ook elk een tweede zak van maximaal 35 kilo die werd gedragen door Tanzaniaanse porters (het kost echt een dorp om de Kilimanjaro te beklimmen).
De portiers braken elke ochtend het kamp af (en passeerden de klimmers onderweg) met het hele kamp en de tassen op hun rug en op hun hoofden, zich voortbewegend om zich voor te bereiden op een lunchpauze, en vervolgens naar het kamp van de rust die avond, zegt Thomson.
De topdag was echter compleet anders. "Dat was de moeilijkste dag van allemaal omdat je op je hoogste punt zit", zegt Thomson. "Het vriest. De wind klopt. Je hebt geen zuurstof en je slaapt die nacht eigenlijk helemaal niet .... Er is een gevoel alsof je niet jezelf bent, je hebt geen contact met je eigen lichaam. "
Het team vertrok om 13.00 uur in het donker en ijskoud. En toen wandelden ze, zich maar al te bewust dat ze een 17-uur durende wandeltocht voor zich hadden. "Je begint die berg met koplampen op de banden rond je hoofd," zegt Thomson.
"Het is alsof je kijkt naar een rij licht die de heuvel op gaat. Dat is wat je ziet. Er zijn nog meer expedities voor je en er zijn expedities achter je. Je moet gewoon blijven bewegen. Iemand zei wat het was: het leek bijna alsof je naar de hel liep. '
Op een gegeven moment viel de veelgeprezen fotograaf Marion Kaufer uit van uitputting. "Ze werkte zo hard aan het beklimmen en sjouwen van die grote camera van haar dat ze vooruitging en achterop kwam om de foto te maken, en in de ijle lucht boven de 16.000 voet viel ze flauw," zegt Thomson. Gelukkig kwam Evans haar redden en zorgde ervoor dat ze veilig van de berg af kwam. "Hij heeft haar leven gered."
Toen de zon opkwam, kregen de klimmers een beetje opluchting. De meesten van hen zouden de top nog steeds een paar uur niet bereiken. Tussen 9:30 en 11:00 uur op 25 september voltooiden 16 van de 18 vrouwen (plus Evan en hun videograaf) hun zoektocht en bereikten ze de top van de Kilimanjaro.
"Het is echt super krachtig. Je voelt je onoverwinnelijk, "zegt Thomson over het bereiken van de top. "Je voelt een gevoel van euforie, alsof je alles kunt doen."
"Maar hier is de kicker," vervolgt ze. "Jij top. Jij maakt de top .... Nu moet je weer naar beneden gaan. Je hebt een solide achturige dag nog voor je. "
Dat klopt: wat omhoog gaat, moet naar beneden komen. En er is geen bewegende trottoir om dingen gemakkelijker te maken. En zeker geen Uber. Thomson herinnert zich het moment waarop een van de klimmers, Edie Magnus, aan Evans aankondigde dat ze klaar was. Haar knieën konden het niet meer aan, dus zou ze naar een nabijgelegen dorp lopen en een taxi bellen.
"Helemaal niet in de realiteit van wat er gebeurde totdat Jeff de ongelooflijke vaardigheden heeft om haar in realiteit te brengen," zegt Thomson. 'Hij zegt:' Er zijn drie manieren om van Kili af te wijken: je loopt weg, je kunt je laten meeslepen of je kunt een helikopter voor een mooi stuk verandering bellen ... ' En wat doet ze? Ze liep de berg af! '
Dus wat nu? De wereld is hun oester. "Nu we het gedaan hebben, heb ik weer honger naar die high, die adrenalinestoot", zegt Thomson. "Dus nu moet ik de volgende uitvinden."
Ga voor meer informatie over # kiliclimb2016 naar KiliClimb2016.com.
Wat denk je?
Wat is het grootste dat je in het leven hebt aangepakt? Zowel letterlijk als figuurlijk. Heb je ooit een berg beklommen? Welke training ging het in? Of misschien zijn uw bergen meer figuratief. Wat heb je geleerd van de ervaring? Hoe ben je als persoon gegroeid en veranderd? Welke van deze lessen resoneerde het meest bij jou? Welke heb je in je eigen leven ervaren? Deel je gedachten, verhalen en ervaringen in de comments hieronder!
