De blauwdrukken voor de mannelijke en vrouwelijke anatomie vertonen weinig verschillen. Mannelijke en vrouwelijke hormonen en hun effect op de botstructuur en -reproductie zijn de belangrijkste factoren die differentiatie veroorzaken. Hoewel de typische mannelijke vorm over het algemeen groter is dan de vrouwelijke vorm, is spierkracht en de buigzaamheid van pezen en ligamenten vaak een geval van relativiteit. Al deze factoren hebben voorrang bij het bepalen van de verschillen in mannelijke en vrouwelijke bewegingsbereik.
Lumbale flexibiliteit
In het boek 'Joint Range of Motion en Muscle Length Testing', zegt onderzoeker Nancy Reese dat verschillen in mannelijke en vrouwelijke bewegingsbereik in de lumbale - het gebied tussen diafragma en bekken - sterk worden bepaald door de leeftijd. Als kinderen hebben vrouwen over het algemeen meer lendenflexibiliteit dan mannen tot de leeftijd van negen jaar wanneer mannen inhalen. Het bereik van bewegingsgelijkheid eindigt meestal tussen de 18 en 35 jaar, omdat mannen meer lendestextensie ontwikkelen dan vrouwen en vrouwen meer laterale flexie, of zijwaartse beweging van de wervelkolom.
Hormonale rollen
De mannelijke en vrouwelijke geslachtshormonen - testosteron en oestrogeen - spelen cruciale rollen in spiergrootte en flexibiliteit. Testosteron verhoogt alles, van de grootte en massa van spieren tot het mannelijke skelet. Volgens het U.S. Office of Science wordt de vergelijking tussen man en vrouw in het bijzonder gepolariseerd als het gaat om het bovenlichaam, waar spiervezels en magere weefsels veel groter zijn in de mannelijke lichaamsbouw. Daarentegen verbreedt oestrogeen de heupen van vrouwen waardoor er meer spiermobiliteit in abdominale regio's is.
Hip actie
Als het gaat om heupbeweging domineren vrouwen op alle leeftijden het bewegingsbereik, zegt Reese. Verhoogde heupflexibiliteit is een bijproduct van vrouwelijke hormonen die al millennia hun magie hebben gebruikt om vrouwen voor te bereiden op zwangerschap. In het boek 'Women's Health and Fitness Guide' zegt Dr. Michele Kettles dat de meerderheid van de toegevoegde heupbeweging bij vrouwen afkomstig is van het bekken. Bewegingsbereik wordt versterkt door grotere mobiliteit van de stuitbeentjes, neerwaartse bekkenkanteling en het bredere en meer cirkelvormige bekken van vrouwen.
Gezamenlijke instabiliteit
Tijdens de puberteit ondergaan vrouwen bot- en spierveranderingen die vaak leiden tot laksheid of gezamenlijke instabiliteit, die de neuromusculaire controle in de onderste ledematen beperken. Om dit gebrek aan controle te compenseren, neigen vrouwelijke kniegewrichten naar binnen te roteren als gewicht wordt toegepast. Dit legt spanning op pezen en ligamenten die het risico van scheuren en verwonding verhoogt. Volgens Kettles draaien mannelijke kniegewrichten niet en vertrouwen alleen op flexie en extensie in plaats van op spieren in plaats van op voorste kniebanden.
Bovenste extremiteit
Onderzoek gepubliceerd in het tijdschrift "Medicine and Science in Sports and Exercise" in 2000, meldde verschillen in schoudergewricht bewegingsbereik bij mannen en vrouwen. De studie toonde aan dat vrouwen meer voorste schouderlaxiteit en hypermobiliteit hebben en minder stijfheid in vergelijking met mannen. Verschillen in elleboog en handvingers en polsen - bewegingsbereik heeft van oudsher gevonden dat vrouwen meer beweeglijk zijn en meer flexibiliteit hebben in alle gebieden behalve polsflexie, aldus Reese.
