Cellulitis is meer een beschrijvende term dan een medische, en verwijst naar de gelokaliseerde, onregelmatig verschijnende huidplooien die, volgens Informa Health, voorkomen in 85 tot 98 procent van de postpuberale vrouwen. De cellulitis, ook wel gynoid-lipodystrofie genoemd, wordt ronduit als lelijk beschouwd door degenen die er last van hebben. Ze wordt gekenmerkt door een nodulair of "verouderd" uiterlijk en de neiging om te verschijnen in gebieden zoals de dijen, billen en buik.
Genetica
De neiging van een individu om cellulitis op de maag en elders te accumuleren wordt grotendeels bepaald door erfelijke factoren. Een studie van 400 gezonde vrouwen - 200 met cellulitis en 200 zonder - toonde aan dat varianten in twee genen, ACE en H1F1A genaamd, verband hielden met de aanwezigheid van cellulitis. Omdat ACE een enzym met effecten op de bloeddruk produceert, theoretiseerden de onderzoekers dat verschillen in bloedstroom in de buurt van het oppervlak van de huid grotere niveaus van cellulitis bij vrouwen met de ACE-variant kunnen veroorzaken, resulterend in hogere niveaus van het enzym en een grotere proliferatie van cellen en ongebruikelijke weefselstructuur in getroffen gebieden.
Dieet en gewicht
Hoewel cellulitis op de buik en elders invloed heeft op vrouwen van elke lichaamsgrootte en type, vinden mensen dat hun cellulitis afzetting meer uitgesproken is bij hogere gewichten. Een studie die in 2006 werd gepubliceerd in "Plastische en reconstructieve chirurgie", gebruikte verschillende beoordelingsinstrumenten en -methoden om aan te tonen dat zwaardere vrouwen die deelnemen aan een programma voor gewichtsvermindering onder toezicht van een arts over het algemeen een vermindering van cellulitis ervaren, terwijl degenen die bij lagere gewichten aan de studie begonnen vaak ervaren een verslechtering van hun cellulitis in termen van zowel hoeveelheid als ernst.
Hormonale en seksuele verschillen
Sommige onderzoeken hebben de rol van geslachtshormonen in de vorming van cellulitis onderstreept en laten zien waarom bijna alle vrouwen het laten zien, terwijl mannen dat niet doen. Bij mannen is de huidlaag net onder de oppervlaktelaag dunner dan die bij vrouwen en heeft een "kriskras" patroon van septae of barrières, waardoor vetafzettingen in kleinere eenheden worden verdeeld en dus bescherming tegen kuiltjes wordt geboden. Bovendien heeft oestrogeen directe effecten op vetopslag, wat anders voorkomt bij vrouwen en mannen - voornamelijk als gevolg van factoren die verband houden met borstvoeding en zwangerschap - en predisponeert vrouwen tot anatomische en fysiologische toestanden die cellulitisvorming aanmoedigen.
