Invoering
Toen de Spaanse Conquistadores diep in Zuid-Amerika binnenvielen, stierven ze op mysterieuze wijze, geveld door slagpijltjes en pijlen die zelfs in de buurt van vitale structuren hadden geslagen. Deze 15e-eeuwse veroveraars hadden geen tijd om te leren welk vergif hen had gedood. Misschien voelden ze het vreselijke effect dat curare heeft op de slachtoffers: het verlamt skeletspieren. Met de vrijwillige spieren kreupel, stikken de soldaten. Het duurde 500 jaar na de Conquistadores om het mysterie van curare te ontrafelen. Het begrijpen van curare vereiste de lange en moeizame inspanningen van vele landen van ontdekkingsreizigers, plantkundigen, scheepshandelaren, biologen, artsen en een Italiaanse nobelprijswinnaar. Wie had gedacht dat dit krachtige gif - dat nog steeds het spel in de Amazone ten val brengt - tot voor kort ook patiënten in de operatiekamer had gered?
Hoe wordt Curare gemaakt?
Niemand weet hoe Curare voor het eerst werd ontdekt. "Curare" is afkomstig van de Zuid-Amerikaanse naam voor pijlgif, van het woord "ourare" of "woorari." Aboriginal-mensen produceren nog steeds curare zoals het voor het eerst werd gedocumenteerd in de 14e eeuw. De twee belangrijkste plantaardige bronnen in de jungle zijn afkomstig van de familie Menispermaceae (Moonseed) en uit de familie Loganiaceae. De houtachtige planten zijn respectievelijk Chondrodendron tomentosum en Strychnos toxifera. Deze houtachtige wijnstokken en wortels worden verpletterd en tot een dikke, kleverige zwarte pasta gevormd die op een glanzende hars lijkt. Curare is alleen gevaarlijk in de bloedbaan, niet via de mond ingeslikt. Daarom kunnen ervaren Amazonese gifmakers veilig de curare proeven, en beoordelen hoe intens het is vanwege de mate van bitterheid. Een andere manier waarop de kracht van curare wordt getest, is door het gif in een kikker te schieten en te zien hoe vaak het springt voordat de kikker stopt met bewegen. Zodra de krachtige pasta klaar is, worden de uiteinden van darts en pijlen bedekt met de substantie. Jagers moeten oppassen dat ze zich niet snijden of schrapen met de gevaarlijke tips, anders worden ze de slachtoffers.
Hoe verlamt Curare?
In 1812 ontdekten wetenschappers dat curare niet moordde. In feite, als je een dier in leven hield door zijn ademhaling lang genoeg te ondersteunen, zou het volledig herstellen. Een dier had slechts een paar uur nodig tot zijn ademhalingsspieren een niet-verlamde toestand hadden bereikt, en het schepsel was zo gezond als het ooit was geweest. In 1856 - uit monsters aangeboden door de Braziliaanse keizer Pedro II - maakte de fysioloog Claude Bernard een gigantische stap in het begrijpen van het effect van curare: het veroorzaakt een vrijwillige spierverlamming door impulstransmissie tussen zenuwen en skeletspieren te blokkeren. Het verlamt helemaal geen glad spierweefsel (het type spier dat in het hart wordt gevonden, of het darmkanaal).
Een chemische stof genaamd acetylcholine stimuleert de spier. Acetylcholine geeft zijn orders door via een chemische verbinding tussen de zenuw en de spier; de vonk van reactie tussen zenuw en spier zet communicatie steeds weer opnieuw op in wat een "Actiepotentiaal" wordt genoemd. Curare hecht zich aan deze overgang, blokkeert eigenlijk dit transmissiemateriaal, belemmert toekomstige actiepotentialen en maakt het ongevoelig voor de werking van acetylcholine. Tot curare desintegreert, kan de zenuw de spier niet activeren om te handelen en blijft de spier verlamd.
Waarom kan Curare veilig worden gegeten?
Curare bestaat uit zeer grote moleculaire verbindingen, die ook sterke elektrische ladingen bevatten. Daarom kan curare niet door het spijsverteringsstelsel komen en kan het alleen via een snee of wond direct in de bloedbaan worden opgenomen. Zo is het eten van een dier dat net met curare is gedood onschadelijk.
Curare in Medicine
Synthetische vormen van curare worden tegenwoordig gebruikt. In de jaren 1940, hoewel de jaren 1960, curare was van groot voordeel - vooral bij anesthesie (evenals in omstandigheden zoals tetanie en andere spastische omstandigheden). Vóór het gebruik van curare was zeer diepe anesthesie vereist om een patiënt voldoende te ontspannen om een operatie aan de bovenbuik uit te voeren. Grote, gevaarlijke hoeveelheden ether of chloroform waren anders nodig om te proberen deze diepe spieren te ontspannen. Zelfs halothaan veroorzaakte bij dergelijke doses fatale bloeddrukdalingen. Curare, omdat het de spieren ontspande, een lichtere dosis algemene anesthesie toestond en oudere patiënten of mensen met een slecht hart geen doom toedienden voor de ernstige risico's die werden verondersteld met een diepe algehele anesthesie. Curare is sindsdien vervangen door gefabriceerde spierverslappers, maar het wees de weg naar een nieuw tijdperk van veiligheid op het gebied van anesthesie.
