Hersenverlamming is een niet-progressieve neurologische aandoening die de lichaamsbeweging en spiercoördinatie beïnvloedt. Vanaf 2010 treft hersenverlamming ongeveer 800.000 kinderen en volwassenen in de Verenigde Staten, met ongeveer 10.000 nieuwe baby's geboren met de aandoening elk jaar, volgens het National Institute of Neurologic Disorders and Stroke. Cerebrale parese treedt op als gevolg van hersenbeschadiging tijdens de ontwikkeling van de foetus of vlak voor, tijdens of vlak na de geboorte.
Cerebrale motorische cortex
Zoals de naam van de aandoening suggereert, treft hersenverlamming de hersenen, het grootste deel van de hersenen. Het cerebrum regelt vrijwillige bewegingen, denken, redeneren en emoties, evenals enkele gespecialiseerde functies zoals visuele verwerking, spraak en gehoor. Schade treedt vaak op in de hersenschors, een deel van de hersenen dat aan de achterkant van de frontale kwab ligt net voor de vouw die de frontale kwab scheidt van de pariëtale kwab, zoals beschreven door het Canadese Instituut voor Neurowetenschappen, Geestelijke Gezondheid en Verslaving .
De afwijkingen in de cerebrale motorische cortex verstoren het vermogen van de hersenen om zowel de beweging als de houding te beheersen. Dit resulteert in de kenmerkende symptomen, waaronder een gebrek aan spiercoördinatie, stijve of strakke spieren, lopen op de tenen, spieren die te strak lijken of te slap, trillen en problemen met precieze bewegingen. De ernst van hersenverlamming varieert afhankelijk van de omvang van de schade aan de cerebrale motorische cortex. Patiënten met milde cerebrale parese kunnen enigszins ongemakkelijke bewegingen vertonen, terwijl ernstige cerebrale parese het onvermogen tot lopen tot gevolg heeft.
Witte materie
Het brein bestaat uit witte stof, zo genoemd omdat het veel zenuwvezels bevat die zijn omhuld door myeline - de vettige substantie die de zenuwen omringt en beschermt - en de myeline verschijnt wit. De witte stof staat in contrast met de grijze materie, het grootste deel van het hersenweefsel, dat grijs lijkt vanwege de grijze centra van de cellen.
Hoewel de grijze massa de informatie in de hersenen verwerkt, verzendt de witte stof de signalen naar de rest van het lichaam. Sommige hersenverlamming treedt op als gevolg van schade aan de witte stof, een aandoening die bekend staat als periventriculaire leukomalacie - PVL. De schade in PVL ziet eruit als kleine gaatjes in de witte stof. De aanwezigheid van deze gaten onderbreekt de overdracht van zenuwsignalen, resulterend in de bewegingsproblemen die kenmerkend zijn voor cerebrale parese.
Risicofactoren
Vele jaren lang geloofden artsen dat de meeste gevallen van hersenverlamming plaatsvonden als gevolg van complicaties tijdens bevalling en bevalling die een tekort aan zuurstof aan de hersenen van de baby veroorzaakten, wat leidde tot hersenbeschadiging. Tegenwoordig weten artsen echter dat, vanwege onderzoek uitgevoerd door het National Institute of Neurologic Disorders and Stroke, complicaties bij de geboorte slechts verantwoordelijk zijn voor ongeveer 5 tot 10 procent van gevallen van hersenverlamming.
Risicofactoren voor hersenverlamming zijn onder andere een laag geboortegewicht, vroeggeboorte en meerlinggeboorten, omdat meerlinggeboorten meestal leiden tot vroeggeboorte en een laag geboortegewicht. Een aandoening die bekend staat als Rh-incompatibiliteit, die optreedt wanneer de bloedgroep van de moeder positief of negatief verschilt van die van de baby, verhoogt het risico op hersenverlamming. Andere risicofactoren zijn de blootstelling aan toxische stoffen en afwijkingen in de gezondheid van de moeder, zoals schildklieraandoeningen of mentale retardatie.
