De baan van een catcher is als die van een coach op het veld. Hij is verantwoordelijk voor het spelen van de velden in een wedstrijd en geeft signalen aan de werper om hem te laten weten welke worp hij als volgende moet werpen. Die signalen maken deel uit van de taal van het honkbal en zo communiceert de catcher met de pitcher.
Basissignalen
Wanneer de catcher in zijn hurken zit en de slagman in de slagman's box is, zal de werper op zoek gaan naar de signalen van de catcher over welke pitch als volgende moet worden gegooid. Wanneer de vanger een vinger van zijn werphand tussen zijn benen legt, roept hij om een fastball. Twee vingers geven een curveball aan, drie vingers geven een slider aan, vier vingers geven een verandering aan. Dit zijn basissignalen. In veel gevallen zullen pitchers en catchers hun eigen set signalen uitwerken die anders kunnen zijn. Zolang de pitcher en de catcher van tevoren hebben gecommuniceerd en zich op dezelfde pagina bevinden, is het prima om de basissignalen te wijzigen.
Indicator
Hitters slurpen over het algemeen hun nek niet en proberen een kijkje te nemen in het signaal van de catcher - dit wordt beschouwd als een schending van de 'ongeschreven code' van het honkbal - maar een coach bij het eerste of derde of een loper op het tweede honk kan proberen de ontcijfering te hacken. signalen en laat het beslag de volgende toonhoogte weten. Om dit te voorkomen, kunnen catchers een indicatorsignaal gebruiken voordat ze de pitcher laten weten wat de volgende pitch zou moeten zijn. Als de vanger bijvoorbeeld een schuifregelaar wil, kan hij de werper laten weten dat als hij één vinger twee keer op een rij knippert, het volgende signaal de volgende toon is. De vanger kan 10 vingersignalen flitsen voordat hij twee keer achter elkaar een vinger naar beneden schiet. Als hij drie vingers op het volgende signaal legt, zegt hij de werper om de schuif te gooien. Hij kan daarna doorgaan met het afleggen van vinger signalen om de tegenstander verder te verwarren.
Plaats
Bij hogere honkbalniveaus geeft de catcher ook de locatie van de pitch aan: binnen of buiten en hoog of laag. Hij mag op zijn linker scheenbeschermer tikken als hij het veld laag en binnen bij een rechtshandige slagman wil hebben. Hij mag op zijn linkerdij tikken als hij het veld hoog en vanbinnen wil hebben. Hij gebruikt zijn rechterbeen op plaatsen die naar buiten moeten worden gegooid. Bovendien zal de catcher zijn doel meestal geven op de plek waar hij het veld wil gooien, maar wanneer er lopers op de grond staan, zal de catcher de locatie niet willen opgeven tot het laatste moment.
Shakes Off-signalen
In sommige gevallen zal de pitcher geen vertrouwen hebben in de pitch selectie van de catcher. Omdat de werper uiteindelijk verantwoordelijk is voor de resultaten, kan hij de catcher laten weten dat hij een andere pitch wil. De werper kan zijn hoofd schudden om 'nee' aan te geven. Hij kan ook zijn handschoen tegen zijn uniform shirt schudden om aan te geven dat hij nog een toonhoogteselectie wil.
Aanvullende signalen
De vanger schiet zijn vuist neer als hij wil dat de werper een pitchout gooit. Dit gebeurt wanneer de catcher gelooft dat de basisloper steelt. Hij heeft een veel betere kans om de loper weg te gooien als de werper een harde fastball van de plaat afvuurt, zodat hij de bal netjes kan ontvangen en gemakkelijk kan stappen en naar het tweede of derde honk kan gooien. De catcher wijst ook met zijn duim naar het eerste honk als de werper probeert de loper op het eerste honk uit te schakelen.
