De eerste stap in de diagnose van seizoensgebonden allergie is de klinische beoordeling door uw arts. De vragen die uw arts u zal stellen zijn:
(1) Zien uw symptomen een seizoenspatroon?
(2) Is dit patroon consistent met de blootstelling aan regionaal stuifmeel of aan schimmelsporen in de open lucht? Variëren ze met de lokale stuifmeel- of schimmelsporentelling?
De blootstelling aan pollen neemt vaak toe op droge, winderige dagen en neemt af met regen. Schimmelsporen zijn echter veel variabeler, sommige nemen toe voor stormen, anderen nemen toe met warmere temperaturen. Er zijn bijna 200 soorten allergene vormen, die ongeveer 150 bekende menselijke allergenen produceren. In tegenstelling tot blootstelling aan stuifmeel, die strikt seizoensgebonden is, kan schimmelvorming in meer dan één seizoen optreden, afhankelijk van de soort schimmel.
De volgende stappen voor het testen van allergieën zijn huid- en bloedonderzoek.
Allergie huidtesten
Er zijn twee soorten huidtesten. Bij beide typen wordt een verdunde oplossing met een kleine hoeveelheid van een specifiek allergeen in de buitenste laag van de huid gebracht.
Bij een punctie-, kras- of priktest wordt een druppel van het allergene extract op de huid gelegd en breekt een scherp instrument het huidoppervlak zodat een kleine hoeveelheid kan doordringen.
Bij een intradermale test wordt een kleine hoeveelheid van het extract net onder het huidoppervlak geïnjecteerd met een zeer dunne naald.
De reactie wordt meestal na 15 minuten gecontroleerd. In beide gevallen vereist een "positief" resultaat, dat een allergische reactie betekent, de ontwikkeling van een "wheal", een rode, verhoogde en soms jeukende knobbel op de injectieplaats, en een "flare", een uitgezet gebied van roodheid die de wheal omringt. Hoe groter de reactie visueel is, hoe ernstiger de allergische reactie. Deze reacties zijn te wijten aan de afgifte van histamine en andere stoffen veroorzaakt door blootstelling aan het allergeen. Allergie-medicatie moet ten minste 24 uur voor het testen worden stopgezet of er kan een vals-negatief resultaat optreden. De resultaten van huidtests moeten worden vergeleken met reacties op positieve en negatieve controles omdat de gevoeligheid van de huid voor de injectie zelf, niet gerelateerd aan het allergeen dat wordt geïnjecteerd, sterk varieert tussen mensen. Sommige mensen hebben gewoon een heel gevoelige huid.
Allergie bloedtesten
Bloedonderzoeken zoeken naar de aanwezigheid van IgE-antilichamen tegen het specifieke allergeen dat wordt getest of naar een panel van potentiële allergenen. De twee gebruikte methoden zijn de RAST (radioallergosorbent-test) en ELISA (enzyme-linked immunosorbent assay). Bij beide methoden wordt een kleine hoeveelheid van het bloedserum van de patiënt gemengd met een gezuiverd en speciaal bereid extract van de testallergeen (en). Fluorescerende of radioactieve tracers bepalen vervolgens of er IgE-antilichamen aanwezig zijn die binden aan het specifieke allergeen.
Huidtesten en bloedtesten kunnen de aanwezigheid van Type 1 overgevoeligheid voor gekozen allergenen identificeren, maar ze kunnen niet bepalen of de symptomen van een persoon het resultaat zijn van de allergische reactie, die klinisch wordt bepaald op basis van de respons op de behandeling.
Provocatietesten is de enige testmethode die kan bepalen of de symptomen die een persoon ervaart het resultaat zijn van blootstelling aan het specifieke allergeen dat wordt getest. Soms veroorzaakt een allergie-huidtest symptomen zoals piepende ademhaling bij een persoon met astma. Dit is een vorm van provocatie. Met bronchiale of nasale provocatietests wordt een oplossing van het allergeen in de neus of longen geïnhaleerd, zodat de respons kan worden gemeten. Vanwege het gevaar van ernstige bijwerkingen worden provocatietests alleen uitgevoerd onder zorgvuldig gecontroleerde omstandigheden, zoals een onderzoeksexperiment.
