Hartefficiëntie is de verhouding tussen het werk dat door het hart wordt gedaan en de energie die wordt gebruikt om het werk uit te voeren. Deze meting is cruciaal voor de diagnose en het beheer van verschillende hartaandoeningen, waaronder cardiomyopathie, hypertensie en hartfalen. Invasieve technieken zoals hartkatheterisatie, evenals niet-invasieve methoden zoals positronemissietomografie, kunnen worden gebruikt om de hartefficiëntie te meten. Het is vaak belangrijk om de hartefficiëntie te berekenen bij hartfrequentie in de rustfase en bij de hartslag na de activiteit om de werking van het orgaan te allen tijde te evalueren.
Beginsel
Het hart heeft energie nodig voor het pompen van bloed; deze energie wordt verkregen door oxidatie van glucose en vetzuren verkregen uit het dieet. Het is echter moeilijk om de hoeveelheid energie die uit deze bronnen wordt verkregen te meten, daarom gebruiken cardiale efficiëntiemetingen het zuurstofverbruik van de hartcellen als een maat voor het energieverbruik. Het werk of de output omvat het functioneren van de kamers, en wordt over het algemeen uitgedrukt in termen van het ventriculaire beroerte werk - het werk gedaan door het hart om een bepaald volume bloed te pompen. De efficiëntie van het normale hart is ongeveer 20 tot 25 procent.
Berekening
Het slagvolume of de hoeveelheid bloed die door uw hart per minuut wordt gepompt, wordt berekend door de hoeveelheid bloed die door het hart wordt gepompt per minuut te vermenigvuldigen met het BPM-aantal, oftewel het aantal slagen per minuut. De verhouding van het slagvolume en de gemiddelde arteriële bloeddruk is de hartefficiëntie van uw hart.
Invasieve techniek
De hartefficiëntie kan worden berekend met behulp van de formule mV02? H + EW, waarbij mVO2 het zuurstofverbruik is, H de warmte en EW het externe werk. Om het zuurstofverbruik te bepalen, wordt bloed afgenomen van de coronaire sinus en de systemische slagader van de patiënt; zuurstofgehalte wordt berekend als een product van de hemoglobineconcentratie, zuurstofsaturatie en zuurstofbindend vermogen van het bloedmonster. Warmte of de temperatuur van het bloed kan worden gemeten met behulp van op een katheter gemonteerde thermistors. Het externe werk of de uitvoer van het hart kan worden gemeten met behulp van geleidingscatheters.
Niet-invasieve techniek
De zuurstofconsumptie wordt ook berekend door een chemische stof te injecteren die bekend staat als C-acetaat en de klaringssnelheid te meten met positronemissietomografie of PET. Dit wordt op zijn beurt gebruikt om de metabole werkindex van het werk te bepalen, een index van de hartefficiëntie. De bloeddruk en hartslag worden gemeten voordat het acetaat wordt geïnjecteerd. De verhouding van de C-acetaat en de tijd vanaf de rustende BPM tot de hartslag na de test wordt ook berekend met behulp van gegevens verkregen uit PET-scans. Dit is het slagvolume of de hartproductie van uw hart.
