De American Academy of Orthopedic Surgeons definieert een heupfractuur als een breuk in het bovenste deel van het dijbeen. Ongeveer 90 procent van de heupfracturen komt voor bij volwassenen van 65 jaar en ouder, volgens de Centers for Disease Control and Prevention. Deze verwondingen leiden vaak tot ernstige gezondheidsproblemen, verminderde onafhankelijkheid en vroegtijdige dood. Snelle medische hulp helpt vaak om de kans op complicaties te verkleinen en verhoogt de kans op herstel van de patiënt.
Bedrust
Een orthopedisch arts kan kiezen om een patiënt op bedrust te plaatsen in plaats van chirurgische interventie om een aantal redenen. Als de arts de haarlijnbreuk stabiel acht, kunnen ze het gevoel hebben dat de heup waarschijnlijk genezing zal krijgen zonder operatie en in plaats daarvan kiezen voor bedrust. Sommige patiënten zijn mogelijk niet gezond genoeg om anesthesie te ondergaan en zijn geen kandidaten voor chirurgische interventie. Artsen zullen de patiënten tijdens bedrust volgen en periodieke röntgenfoto's maken om te bekijken hoe de heup geneest. Als een heupfractuur plotseling onstabiel wordt, moeten patiënten mogelijk een chirurgische ingreep ondergaan. De Amerikaanse Academie van Orthopedische Chirurgen legt uit dat patiënten tijdens bedrust nauwlettend moeten worden gecontroleerd op complicaties die vaak optreden tijdens immobilisatie, waaronder doorligwonden, infecties, bloedstolsels, longontsteking en ondervoeding.
Chirurgie
Het type chirurgische interventie dat de orthopedisch chirurg gebruikt om heupfracturen te behandelen, hangt grotendeels af van waar langs de heup de fractuur plaatsvond. Een haarlijnfractuur die optreedt bij de nek van het femur heeft vaak alleen schroeven nodig om het bot op zijn plaats te houden terwijl het geneest. Dit wordt een interne fixatie genoemd. Orthopedische chirurgen kunnen botnagels toevoegen voor extra stabiliteit. Wanneer een persoon een intertrochanterische haarlijn-heupfractuur heeft, moet de chirurg vaak een metalen schroef door de breuk steken en deze vastmaken aan een plaat die langs het dijbeen loopt. Deze plaat wordt op zijn plaats gehouden met andere schroeven om het bot stabiel te houden. Met de schroeven kunnen de botdelen worden gecomprimeerd terwijl deze heelt, waardoor de randen samen kunnen groeien. Chirurgen voeren heupoperaties uit onder algemene anesthesie in een ziekenhuisomgeving. Patiënten verblijven vaak een week of minder in het ziekenhuis, maar moeten mogelijk in een revalidatiecentrum blijven voordat ze naar huis terugkeren.
medicijnen
Na een heupfractuur kunnen artsen ervoor kiezen een patiënt medicijnen te geven die bekend staan als bifosfonaatmedicatie zoals ibandronaat en zoledronaat. Deze medicijnen helpen bij het opbouwen van de botdichtheid, waardoor de kans op toekomstige heupfracturen mogelijk afneemt. Bifosfonaatmedicatie kan bijwerkingen zoals misselijkheid, buikpijn en slokdarmontsteking veroorzaken. Patiënten met ernstige bijwerkingen kunnen in plaats daarvan profiteren van een eenmaal per jaar infusie van zoledroninezuur, volgens de MayoClinic.com.
Rehabilitatie
Artsen schrijven revalidatie voor na een heupoperatie om het herstel te versnellen en patiënten toe te staan het niveau van functioneren terug te vinden dat ze hadden voorafgaand aan de operatie. Fysiotherapeuten zullen patiënten vaak binnen 24 uur na de operatie op en neer bewegen met de hulp van een rollator. MayoClinic.com legt uit dat patiënten met therapeuten zullen werken om de kracht en het bewegingsbereik te verbeteren. In de loop van de komende maanden zullen patiënten met zowel fysiotherapeuten als ergotherapeuten werken om de onafhankelijkheid van dagelijkse taken zoals toiletbezoek, baden en koken te bevorderen. In sommige gevallen kunnen patiënten een rollator of rolstoel nodig hebben om de mobiliteit te herstellen.
