Pijnlijke schokken of "scheenbuigers" na het hardlopen kunnen worden veroorzaakt door een van de drie aandoeningen: mediaal tibiaal stresssyndroom, tibiale stressfractuur of chronisch exertioneel compartimentsyndroom. De onderliggende oorzaak voor elk van deze aandoeningen is overmatige kracht uitgeoefend op het onderbeen tijdens repetitieve activiteiten. Normaal gesproken werken deze spieren om schokken op te vangen terwijl je rent. Wanneer echter een grote hoeveelheid kracht op de spieren wordt overgebracht, raken ze vermoeid en kunnen ze niet goed functioneren. Als reactie op deze stress worden de spieren en weefsels van het onderbeen pijnlijk, opgezwollen en ontstoken.
Mediaal Tibiaal Stress Syndroom
Het mediale stress-syndroom wordt veroorzaakt door een ontsteking van de pezen, spieren of bindweefsel rond uw tibia of scheenbeen. Veel hardlopers klagen over pijn en gevoeligheid aan de binnenkant van het scheenbeen. Bij sommige personen lost de pijn na enkele minuten in de run vanzelf op, terwijl bij andere mensen de pijn slechter wordt naarmate de run voortgaat of zelfs aanhoudt nadat de training is voltooid. Risicofactoren die bijdragen aan deze aandoening zijn repetitieve, high-impact activiteiten zoals hardlopen, platte voeten, hoge bogen, overpronatie van de voeten, ongepaste schoenen en plotselinge toename van de training.
Tibiale stressfractuur
Een stressfractuur is een kleine barst in je bot. Het is niet bekend of tibiale stressfracturen worden veroorzaakt door mediaal stress syndroom, maar sommigen geloven dat de twee verwant zijn. Tibiale stressfracturen aanwezig met gelokaliseerde pijn of tederheid van het scheenbeen. Het wordt meestal vermoed bij personen met het syndroom van mediale stress die na verloop van tijd niet verbeteren. De onderliggende oorzaken zijn vergelijkbaar met die van het mediale stress-syndroom.
Chronisch syndroom met inspannend compartiment
Chronisch exertioneel compartimentsyndroom is een aandoening waarbij de spieren van het onderbeen opzwellen tijdens inspanning en de bloedsomloop naar de spieren beperken. Dit is een gevaarlijke situatie omdat de weefsels kunnen sterven door gebrek aan zuurstof. CECS wordt vaak verkeerd gediagnosticeerd als mediaal tibiaal stresssyndroom, omdat het meestal dezelfde symptomen vertoont. Het klassieke patroon van pijn geassocieerd met CECS is een verergering van pijn met activiteit en vervolgens een verdwijning van pijn na ongeveer 30 minuten rust. In tegenstelling tot mediaal tibiaal stresssyndroom gaat de pijn ook gepaard met gevoelloosheid, tintelingen, zwakte en zwelling. Hoewel het niet bekend is waarom CECS voorkomt bij bepaalde individuen, lijken risicofactoren zoals het deelnemen aan repetitieve activiteiten, overmatig trainen of het verhogen van de training te snel de gevoeligheid voor het ontwikkelen van deze aandoening te vergroten.
Aanbevelingen en behandeling
Raadpleeg uw arts als u tijdens of na inspanning scheenpijn ervaart. De meeste individuen met mediaal tibiaal stress syndroom en tibiale stressfracturen kunnen herstellen met conservatieve behandeling alleen, bestaande uit rust of vermijding van de veroorzakende activiteit. Conserverende therapie kan worden aanbevolen voor CECS, maar het is meestal niet effectief. De pijler van de behandeling voor CECS is een operatie, waarbij het bindweefsel rondom de spier wordt losgemaakt of verwijderd.
