Gemiddelde lengte is gerelateerd aan zowel de voedselinname als de prevalentie van ziekte in de populatie. Archeologen kunnen fossielen gebruiken om de lengte te berekenen van personen die in het verleden hebben geleefd. Het meest bruikbare bot voor het schatten van de hoogte is het dijbeen, of dijbeen, dat een kwart van de lengte van een persoon uitmaakt en het langste bot in het menselijk lichaam is. In 2011 meet de gemiddelde Amerikaanse man 69,4 centimeter en de gemiddelde vrouw 63,8 centimeter.
Vroege mensen
Archeologen hebben fossiel bewijs gebruikt om informatie over de vroegste mensen samen te stellen. Homo Heidelbergensis leefde tussen 700.000 en 200.000 jaar geleden in Europa en Afrika; mannetjes stonden gemiddeld 5 foot 9 inches, terwijl vrouwtjes korter waren, met een gemiddelde hoogte van 5 feet 2 inches. Homo floresiensis, bijgenaamd "de hobbit", leefde tussen 95.000 en 17.000 jaar geleden in Azië en was veel korter; bewijs van een vrouwelijk skelet suggereert een gemiddelde hoogte van iets meer dan 3 voet. Neanderthalers, het naaste familielid van de mens, leefden tussen 200.000 en 28.000 jaar geleden in Europa en Azië. Bewijs suggereert een gemiddelde hoogte van 5 voet 5 inch voor mannen en 5 voet 1 inch voor vrouwen. Wetenschappers geloven dat de korte, gedrongen lichamen van de Neanderthalers hen hielpen warm te blijven, waardoor ze de strenge ijstijden konden overleven.
Middeleeuwen
Misschien verrassend, suggereert onderzoek door een team van de Ohio State University dat mensen die in de Middeleeuwen leefden - tussen de negende en elfde eeuw - langer waren dan die in het begin van de 19e eeuw. Aan de hand van skeletonbewijs uit Europa ontdekte het team dat de gemiddelde lengte in de jaren 1600 en 1700 daalde van 68,27 inch in de middeleeuwen naar een dieplacement van 65,75 centimeter. Volgens teamleider Richard Steckel is de toegenomen hoogte in de Middeleeuwen te danken aan de warmere temperaturen in Europa gedurende deze periode, waardoor de groeiperiode elk jaar met maximaal vier weken wordt verlengd en de voedselvoorziening wordt verbeterd. Mensen leefden ook wat we als zeer stationair zouden beschouwen, dus uitbraken van overdraagbare ziekten hadden niet de mogelijkheid om zich over grote gebieden te verspreiden.
18e en 19e eeuw
De hoogte begon niet meer te stijgen tot de 18e en 19e eeuw, volgens Steckel. De redenen hiervoor blijven onduidelijk, maar het is waarschijnlijk dat lagere temperaturen in Europa tussen de jaren 1300 en 1800, in combinatie met hogere handels- en verplaatsingsniveaus tussen plaatsen, in die periode hoog werden gehouden. Europese emigranten naar Noord-Amerika genoten van een lage bevolkingsdichtheid, weinig ziekte-uitbraken en een verhoogd inkomen en tegen 1830 hadden hun nakomelingen een hoogtepunt bereikt in termen van lengte. De gemiddelde lengte van de Amerikanen daalde in de daaropvolgende 50 jaar echter ongeveer 2 inch, omdat toenemend transport en migratie de verspreiding van ziekten zoals hoest, roodvonk en cholera vergemakkelijkten. Hoogten zouden niet opnieuw toenemen tot het einde van de 19e eeuw, toen de overheid waterzuivering uitvoerde en maatregelen introduceerde om afval en riolering aan te pakken.
Raciale en geografische verschillen
Mensen die in verschillende delen van de wereld wonen, vertoonden verschillende hoogten. Aan het begin van de 19e eeuw behoorden de Cheyenne-mensen uit Noord-Amerika tot de hoogste ter wereld, met een gemiddelde mannelijke lengte van ongeveer 5 voet 10 inch. Steckel noemt dit de beschikbaarheid van eiwitten in de vorm van buffels. De Cheyenne stond in het huidige Canada hoger dan de genetisch vergelijkbare Assiniboine van Manitoba, maar dit kan worden verklaard door de mildere klimaatomstandigheden waarin de Cheyenne leefde, waardoor ze voor langere periodes van het jaar konden jagen, aldus Steckel. Ondertussen wordt de gemiddelde lengte van Japanse mannen tussen 1602 en 1867 geschat op slechts 5 voet 1 inch.
